Nederlandse blog ⁽⁹²⁾

"Misschien juist daarom. Dan weet je het. Eerst eens een paar stappen, dan kun je vluchten als het niet gaat." Clara zei niets maar hield zich stevig aan hem vast. Toen bekende ze dat ze op dit moment liever terug zou gaan naar de veiligheid van haar schilderij, maar ze begreep ook dat de zaken een onverwachte wending hadden genomen. "Ja. Misschien moeten we dat maar doen." Ze klonk totaal niet overtuigd. Ze stonden op en liepen naar de voordeur.

Clara kwam nu ook de keuken in. Shelley keek haar aan. "Jij verdient een medaille, dame. Als jij mijn broer zover krijgt dat hij thee in huis heeft… Dat is volgens mij nog nooit gebeurd." Ron zette de waterkoker aan en even later was er thee voor Clara. Hij had een theezakje gekozen dat eruit zag alsof de smaak heel zacht was. Hij zette het kopje en de bekers op een dienblad dat hij ergens vandaan opdiepte, en zo trokken…

25. Schokkend nieuws De volgende dagen kwam Clara steeds vaker uit haar schuilplaats met Ron. Hij 'schilderde' nog een aantal sets kleding voor haar, maar ze liet hem stoppen toen ze merkten hoe uitputtende dat voor hem was. Om haar garderobe wat aan te vullen nam Ron een set goed passende kleren van haar mee naar een winkel, en kocht daar spullen in dezelfde maat. De dames in die winkel keken hem wel raar aan, maar dat interesseerde hem niet.

"Salvador Dali," zei hij. Hij dacht terug aan de manier waarop ze in het andere schilderij waren geweest. Clara vroeg wat hij bedoelde, terwijl hij naar een van de muren liep. Met zijn handen begon hij een kast te 'tekenen' zoals hij die zich voorstelde. Tot hun beider verrassing begon de kast echt te verschijnen. Ron moest elk deel van het meubel wel een aantal keren herhalen, maar uiteindelijk stond er een heuse kast tegen de muur. Toen hij ertegen…

"Denk je dat je meer kleren voor me zou kunnen schilderen, Ron?" vroeg Clara, toen ze eindelijk moe waren van hun kinderlijke spel. "Ik weet het echt niet," gaf hij toe. "Misschien wel. Als ik ze op hetzelfde doek schilder als waar jij op staat, maar ik weet niet waar ze dan terecht komen. En ik vind het eigenlijk wel jammer om dat doek daarvoor te gebruiken." "Zou je het willen proberen?" Hij dacht even. Het liefste zou hij haar…

Eenmaal terug in de woonkamer vroeg hij: "Hoe voel je je nu, lieverd?" "Ik voel me erg goed, Ron. Dank je." Ze glimlachte en sloeg haar armen om hem heen. "Het is hier leuk. Mooi. Spannend. Maar ik wil nu wel terug." "Wil?" vroeg hij. "Niet moet?" "Nee. Niet moet. Ik voel me niet zwak of zo, maar ik heb zoveel gezien dat ik wel een beetje moe ben," gaf ze toe, met haar hoofd tegen zijn schouder. "Goed. Dan…

24. De deur uit De volgende dag bezocht Ron zijn buren. Die hadden hem al heel lang niet gezien, en ze luisterden gretig naar zijn avonturen in New York. Ze begrepen ook dat hij terug was gekomen. Hij ging ook een stukje wandelen, in het gebied achter zijn huis. Hij nam zijn telefoon mee, zodat hij een aantal foto's kon maken. Toen hij weer thuis was, douchte hij zich en ging naar haar toe. Vol verbazing keek ze naar de…

Het bezoek bij hun ouders was hartverwarmend en gaf Ron nogmaals het gevoel dat hij de juiste keuze had gemaakt. Ze hadden uitgebreid gekookt, zoals Shelley al had voorspeld, en iedereen vroeg hem het hemd van het lijf over alles dat hij in New York had meegemaakt. Hij vertelde hen hetzelfde als hij zijn zus had verteld, toen het op de reden kwam om terug te komen. Rons vader knikte. "Goed gedaan, jongen. Dat is niet het soort mensen waar…

Shelley reed weg en vertelde honderduit over de laatste nieuwtjes in Midlothian, en daarna vroeg ze waarom Ron ontslag had genomen. Hij vertelde haar van de aanwijzingen dat Ostring en co met louche zaken bezig waren en dat hij daar niets van wilde weten. "Dan had je de politie toch kunnen inschakelen," zei Shelley, heel praktisch. "Ik heb geen bewijzen, alleen vermoedens, Shell. Ik ben maar een schildertje. Zij zijn een grote instelling met geld en advocaten. Die laten geen…

Tot het taxibusje kwam was hij bezig met opruimen en schoonmaken, wat niet erg nodig was. Ron keek nog eens rond. Hij had hier fijn gewoond en gewerkt. Jammer dat Ostring en co zo'n schaduw over het geheel had gegooid. Teruggaan naar huis, naar Virginia, was het beste wat hij nu kon doen. Dat wist hij in zijn hart. Zijn telefoon piepte. De taxi was er. Ron begon zijn spullen naar de lift te slepen, en kreeg daarbij hulp van…