Clara's Ogen. Hoofdstuk 24, deel 2.

Eenmaal terug in de woonkamer vroeg hij: "Hoe voel je je nu, lieverd?"

"Ik voel me erg goed, Ron. Dank je." Ze glimlachte en sloeg haar armen om hem heen. "Het is hier leuk. Mooi. Spannend. Maar ik wil nu wel terug."

"Wil?" vroeg hij. "Niet moet?"

"Nee. Niet moet. Ik voel me niet zwak of zo, maar ik heb zoveel gezien dat ik wel een beetje moe ben," gaf ze toe, met haar hoofd tegen zijn schouder.

"Goed. Dan breng ik je weer terug. Dan kun je daar uitrusten." Hij hield haar stevig vast en boog zich over het schilderij. Even was er weer dat gevoel van misselijkheid toen ze in de maalstroom van vreemde kleuren doken, en daarna lagen ze weer op haar zachte, warme vloer. Ron hield haar stevig vast tot ze zei dat ze zich weer goed voelde.

"Je bent zo lief voor me, Ron," zei ze. "En je zorgt zo goed voor me." Ze kuste hem op de wang. Er was geen spoor van haar vermoeidheid meer te zien. Daarom vertelde Ron haar over zijn plan om wat meer kleren voor haar te kopen.

Ze ging rechtop zitten en keek hem wat verbaasd aan. "Is er iets mis met dit jurkje?"

"Nee, beslist niet, schoonheid," zei Ron. "Dat staat je prachtig, maar als we eens buiten gaan wandelen heb je toch iets degelijkers nodig. En iets voor aan je voeten."

"Kun je ze niet voor me tekenen of schilderen? Je hebt alles voor mij getekend en geschilderd. En als het niet mooi is dan…" Plotseling viel ze stil en keek geschrokken.

"Clara? Wat is er?" Rons hart stond even stil de schrik door haar radicale omslag.

Ze keek hem aan met haar grote, grijs-blauwe ogen. "Wat zul je doen als je niet meer van mij houdt, Ron? Veeg je me dan uit? En schilder je dan een ander?" Tranen biggelden langzaam over haar wangen.

Ron begreep waar haar vraag vandaan kwam. Ongetwijfeld had ze gedacht aan het uitvegen van kleren die hij misschien zou tekenen. Het was alsof iemand op zijn hart ging staan. Hij trok haar tegen zich aan en wiegde haar. "Jij bent de mooiste, geweldigste vrouw die ik ooit heb gezien, Clara. Er is niemand in de wereld die meer voor mij betekent dan jij, dan wat je betekent voor me. Ik hoop dat je me gelooft als ik zeg dat ik nooit iets zou kunnen doen dat jou pijn doet."

Hij vond het vreselijk om dit soort clichés te gebruiken, maar het was hoe hij zich voelde en hoe hij zich altijd zou voelen als het om haar ging. "Het enige waar ik me zorgen om maak, lieveling, is dat ik oud word, en dat jij zo jong en mooi blijft als je nu bent. Dat ik op een gegeven moment niet meer in staat ben om voor je te zorgen." Die gedachte kwam opeens op, en dat maakte tranen los in zijn ogen.

Clara raakte met een vinger voorzichtig een van de tranen aan die over zijn wang rolden. "Ron… Je huilt… Om mij…" Snel veegde ze zijn tranen weg. "Ron, mijn lieve Ron, ik wist niet dat je zoveel van me houdt! Hoe kon ik denken dat je me uit zou vegen!" Ze bedekte zijn gezicht met vederlichte kussen en klemde hem tegen zich aan.

"Ja, ik houd van jou, Clara. Ik houd van jou meer dan van mijn eigen leven. Ik wil jou blij maken, mijn lief. Dat maakt mij blij." Ron begroef zijn gezicht in haar haren en wilde haar nooit meer loslaten.

"Ron?" zei ze even later. "Als je me echt blij wilt maken, wil je dan niet zo hard knijpen? Ik kan bijna niet ademen…"

Dat was een goede reden om haar dus wel los te laten, en daarna stonden ze te lachen. Clara duwde hem omlaag, op de vloer, en ging naast hem liggen. Toen rolden ze samen over de warme ondergrond, blij als kinderen.