Clara's Ogen. Hoofdstuk 24, deel 3.

"Denk je dat je meer kleren voor me zou kunnen schilderen, Ron?" vroeg Clara, toen ze eindelijk moe waren van hun kinderlijke spel.

"Ik weet het echt niet," gaf hij toe. "Misschien wel. Als ik ze op hetzelfde doek schilder als waar jij op staat, maar ik weet niet waar ze dan terecht komen. En ik vind het eigenlijk wel jammer om dat doek daarvoor te gebruiken."

"Zou je het willen proberen?"

Hij dacht even. Het liefste zou hij haar mee willen nemen, naar de winkels in Midlothian, en haar een klein stukje van de wereld laten zien. "Oké, ik zal het proberen. Ik moet je dan wel alleen laten, dus wees voorzichtig. Roep als er iets raars gebeurt, want ik kan deze plek niet zien als ik op een andere plek op het doek ga schilderen."

Clara ging even op hem liggen en kuste hem op zijn neus. "Dit is voor geluk. Ik weet zeker dat het goed gaat. En anders roep ik je meteen."

"Afgesproken." Na nog een kus rolde Clara weer van hem af. Ron stond op, keek nog eens naar haar en liep toen naar de vreemde muur, om weer in zijn woonkamer uit te komen. Hij dat dit ondertussen zo vaak gedaan dat hij er bijna geen moeite meer mee had.

Ron zette de ezel in het goede licht en het schilderij erop. Na wat voorbereidingen, waarbij ook een brochure van een modezaak hoorde, begon hij een kledingrek te schilderen. Terwijl hij bezig was met een korte jas, legde hij aan Clara uit wat hij aan het doen was. "Ik maak eerst een korte jas. Met blauwe en zwarte blokken erop."

Toen hij klaar was met de jas, getekend met potlood, vroeg hij of ze al iets zag.

"Nee, ik zie niets gebeuren, Ron."

Hij ging verder, door de jas in te kleuren, maar toen dat klaar was zag Clara nog steeds niets. Een beetje verbaasd keerde hij terug naar haar, in het schilderij.

"Ik snap het eigenlijk niet," zei hij. "Hetzelfde doek, dezelfde schilder, maar geen jas. En geen rek."

"Misschien is een rode jas beter dan een blauwe," zei Clara plagerig. Even later ontdekte ze wat kietelen was, en gilde ze dat hij moest stoppen.

Ron schoot in de lach en liet haar los. "Ik snap het echt niet," zei hij, nog steeds denkend aan de kleding die niet verscheen. "Hier kunnen de gekste dingen, dus dit moet toch ook lukken? Hmm… Misschien…"

"Misschien wat?"