Clara's Ogen. Hoofdstuk 25, deel 3.

"Misschien juist daarom. Dan weet je het. Eerst eens een paar stappen, dan kun je vluchten als het niet gaat."

Clara zei niets maar hield zich stevig aan hem vast. Toen bekende ze dat ze op dit moment liever terug zou gaan naar de veiligheid van haar schilderij, maar ze begreep ook dat de zaken een onverwachte wending hadden genomen. "Ja. Misschien moeten we dat maar doen." Ze klonk totaal niet overtuigd.

Ze stonden op en liepen naar de voordeur. Ron maakte die open en stapte naar buiten. Clara stond voor de drempel en keek. Ze was toch wel nieuwsgierig. Toen ze de frisse lucht rook, en de wilde bloemen die overal in de 'tuin' groeiden, kreeg ze een glimlach op haar gezicht. Ze pakte zijn hand stevig vast en stapte naar buiten.

Met zijn arm om haar heen keek ze verder. Daar stonden ze, aan het eind van een van de lange, stille straten die nog bij Midlothian hoorde, maar voor haar was het een enorme, nieuwe wereld. "Dit is fijn, Ron."

"Daar ben ik blij om. Zullen we een klein stukje gaan lopen?"

Clara keek omlaag. "Dan moet ik schoenen hebben. Deze grond is heel hard."

Ron was helemaal vergeten dat ze nog op blote voeten liep. Hij wachtte buiten, terwijl Clara naar binnen ging. Ze kwam terug met een paar nieuwe schoenen, de schoenen die hij voor haar had gemaakt. Hij legde zijn arm weer om haar heen, en zo wandelden ze langzaam de straat in. Eerst een stukje langs de huizen van de buren, toen keerden ze om en liepen de straat uit naar waar het achterland begon. Clara was net een kind; ze wees naar alle nieuwe dingen en wilde weten hoe ze heetten. Ze rook aan bloemen, voelde aan het gras, en ze leek wel teleurgesteld toen Ron voorstelde om weer naar binnen te gaan. "Het is zo mooi hier, Ron. Kunnen we nog even blijven?"

"Natuurlijk. Zeg jij maar als je moe wordt." Hij had geen idee of dat zou gebeuren, maar het was goed om voorzichtig te zijn. Toen herinnerde hij haar aan de thee. "Denk je dat je dat kunt drinken?"

"Ik denk het wel. Het smaakt wel vreemd. Anders dan jouw koffie. Ik heb het echt geproefd, Ron."

Hij lachte. "Misschien moeten we er suiker in doen. Dan is het zoeter."

Ze wandelden terug naar Rons huis. Een paar mensen in de straat keken belangstellend naar de juffrouw aan Rons arm. Bijna allemaal kwamen ze even een praatje maken, en heetten Clara welkom in de buurt. Ron merkte dat Clara snel weer naar binnen wilde. Dit waren wel heel veel indrukken die ze opeens te verwerken kreeg.

Eenmaal weer in de veiligheid van de huiskamer waren ze allebei wel blij. Dit was veel beter gegaan dan ze hadden gehoopt, dus naar buiten gaan was geen probleem voor Clara. Omdat ze nog een aantal uren hadden voordat ze naar 'de ouders' zouden gaan, begonnen Ron en Clara aan een zinnig verhaal over Clara's achtergrond te werken. Ze kon tenslotte niet uit de lucht komen vallen. Of, zoals Ron grapte, uit een schilderij komen stappen. Hij bedacht alle vragen die zijn ouders en zijn zus zouden kunnen stellen en daar begonnen ze antwoorden op te bedenken.

Uiteindelijk hadden ze een keurige achtergrond voor Clara in elkaar gezet. Ron zei dat hij snel even zou gaan douchen.

"Dat heb je vaker gezegd. Wat is dat precies?" Clara was nu echt wel nieuwsgierig aan het worden naar alles. Ron toonde haar de badkamer en liet haar de douche zien.

Het werd niet 'even snel' douchen…