Clara's Ogen. Hoofdstuk 25, deel 2.

Clara kwam nu ook de keuken in. Shelley keek haar aan. "Jij verdient een medaille, dame. Als jij mijn broer zover krijgt dat hij thee in huis heeft… Dat is volgens mij nog nooit gebeurd."

Ron zette de waterkoker aan en even later was er thee voor Clara. Hij had een theezakje gekozen dat eruit zag alsof de smaak heel zacht was. Hij zette het kopje en de bekers op een dienblad dat hij ergens vandaan opdiepte, en zo trokken ze naar de huiskamer. Clara liep vooruit en pakte haar schilderij van de tafel. Ze zette het voorzichtig op de schildersezel, zoals ze Ron had zien doen.

Shelley zei niets, maar keek naar Ron en Clara. Ze deed dat zo lang dat Ron zich ongemakkelijk begon te voelen. "Dus…. Hoelang kennen jullie elkaar eigenlijk?" wilde Shelley toen weten.

Clara verstopte zich achter haar kopje thee en blies er voorzichtig op. Ron begreep dat hij dit moest aanpakken. "Niet lang nadat ik naar New York ging," zei hij, en dat was de waarheid.

"Ik dacht het wel." Shelley grinnikte. "Ik vermoedde al dat je een vriendinnetje had daar. Ik zei het toch?" Ze klopte hem op de arm. "Kan me wel voorstellen dat je dat niet aan iedereen wilde laten weten. Je eerste vriendin, dat is nogal wat, hè? En dan verover je meteen het hart van het leukste meisje in heel New York."

Clara zette haar theekopje neer. "Dank je," zei ze toen. "Ik ben maar gewoon mezelf hoor. Ron is een lieve man. Door hem ben ik eigenlijk wie ik ben."

Rons zus fronste even door die vreemde uitspraak maar ze reageerde er niet op. "Wanneer ben je aangekomen, Clara? En hoelang denk je te blijven? O, vanavond moet je beslist meekomen naar het huis van onze ouders. Die zullen het geweldig vinden om je te leren kennen!"

Clara zocht de veiligheid van haar thee weer op, dus zei Ron dat ze die ochtend heel vroeg was aangekomen. "Ik heb haar van de eerste trein opgehaald, en we weten nog niet wanneer ze teruggaat."

"En of ik terugga," vulde Clara aan. "Er is niet echt iets in New York waarvoor ik terug zou moeten."

"Haar contract daar werd niet verlengd," improviseerde Ron, "dus was de logische keus dat ze hierheen zou komen. Toch? Hier is het rustig en kan ze nadenken over wat ze wil gaan doen."

Shelley knikte. "Klinkt heel verstandig. Hier kun je goed nadenken. Tenminste, als je als grotestadsmens kunt aarden in een klein plaatsje als Midlothian."

"Ik denk dat we dat wel voor elkaar krijgen," zei Ron, die een arm om Clara legde. Bijna vanzelf kuste ze hem op zijn wang.

Shelley greep haar telefoon. "Jullie zijn zo leuk samen! Doe dat nog eens."

Clara kuste hem nog eens terwijl Shelley een foto nam. Meteen was Ron bang dat Clara misschien niet eens gefotografeerd kon worden, net als vampieren, maar Shelley was verrukt over het plaatje en liet het aan de twee zien.

"Door Clara ziet elke foto er goed uit," zei Ron met een grijns. "Door haar zie ik er zelfs goed uit." Hij had al gezien dat Clara niet echt van haar thee dronk. Misschien kon ze het niet. Dat zou die avond nog lastig kunnen worden, bedacht hij.

Shelley stond op nadat ze haar koffiebeker leeg had gedronken. "Dank jullie voor dit leuke moment," zei ze. "Ik ga pap en mam waarschuwen en die foto laten zien. Vanavond, zes uur, en geen smoesjes, oké?"

Ron en Clara stonden ook op. Shelley gaf hen beiden een knuffel en zei dat ze het geweldig vond om Clara te ontmoeten. "Ik hoop dat je Ron kunt overtuigen dat ik eindelijk die schoonzus krijg."

Toen Shell weg was, zuchtte Ron. "Dat was niet de bedoeling."

Clara pakte zijn hand. "Betekent dat dat we vandaag… naar buiten moeten?"

"Tenzij er iets heel raars gebeurt, kunnen we daar denk ik niet aan ontkomen." Ron ging zitten en trok haar op zijn schoot. "Ben je bang?"

"Ja, ik ben bang, Ron. Ik weet dat het mooi is daar buiten, maar om er zelf heen te gaan…"