Clara's Ogen. Hoofdstuk 24, deel 4.

"Salvador Dali," zei hij. Hij dacht terug aan de manier waarop ze in het andere schilderij waren geweest. Clara vroeg wat hij bedoelde, terwijl hij naar een van de muren liep. Met zijn handen begon hij een kast te 'tekenen' zoals hij die zich voorstelde. Tot hun beider verrassing begon de kast echt te verschijnen. Ron moest elk deel van het meubel wel een aantal keren herhalen, maar uiteindelijk stond er een heuse kast tegen de muur. Toen hij ertegen tikte, klonk de kast als echt hout. "Nu ben ik benieuwd…" Hij opende de twee deuren. De kast was leeg. "Natuurlijk. Nieuwe uitdaging."

Clara keek in de lege kast. "Wat voor uitdaging, Ron?"

"Een heel leuke," zei hij met een grijns, "want jij moet je daarvoor uitkleden. Helemaal."

"Echt?" Clara keek hem aan op een manier waardoor hij bijna smolt. "Als dat echt is, dan wil ik niet de enige zijn zonder kleren, hoor."

"Dat snap ik, maar ik ben degene die je weer aan gaat kleden."

"O! Dat is wat anders. Denk ik." Ze liet haar jurkje van haar schouders glijden en keek toe hoe Ron zich ook uitkleedde.

"Nu moet je stilstaan," waarschuwde Ron haar. "Ik ga met mijn handen nieuwe kleren op je 'schilderen'."

"Zoals je met die kast deed?" vroeg Clara.

"Precies zo, maar je moet wel heel stil blijven staan. Ik ben bang dat er iets kan gebeuren als je beweegt. Dat er kleren in je verschijnen in plaats van om je heen, en dat willen we allebei niet."

Clara knikte en keek ernstig. Ze beloofde stil te staan.

"Klaar?" vroeg hij. Ze vroeg om een kus, en toen ze die had gehad stond ze stil als een standbeeld. Ron concentreerde zich op de kleren die hij voor haar in gedachten had. Eerst een lange broek. Het viel hem tegen om dat te doen. Hij moest overal op de juiste afstand van haar huid blijven om de kleding echt te laten lijken. Toen hij klaar was had hij kramp in zijn handen, en Clara klaagde een beetje over zere benen en voeten.

Het experiment was wel goed gelukt. Ze trok de broek uit en bekeek hem. "Net als die jij draagt, Ron. Alleen heeft deze geen bleke plekken."

De schilder lachte. "Dat komt vanzelf als je 'm lang genoeg aan hebt.

Clara trok de broek weer aan, en daarna trok ze Rons T-shirt over haar hoofd. "Hoe zie ik eruit?"

Ron stond even met zijn mond open. "Geweldig, Clara. Maar ja, jij zou er in een juten zak nog goed uitzien." Ron was blij dat hij een enorme voorraad T-shirts had, want zoiets om Clara heen maken zou nog moeilijker zijn dan die broek. "Je hebt ook nog schoenen nodig."

"Wil je rode schoenen maken, Ron? Ik wil graag rode schoenen."

Hij vroeg haar te gaan liggen, met haar benen omhoog, zodat hij ook de zolen van de schoenen kon maken. Hij liet zijn handen bewegen terwijl hij de schoenen visualiseerde. Dit ging wel sneller dan de lange broek.

"O, die voelen lekker, Ron!" Clara stond op en wandelde rond. "Het voelt wel gek aan. Ik heb nog nooit schoenen gehad." Toen trok ze het T-shirt uit, net als de schoenen en de broek.

"Wat doe jij nou?"

"Nou, jij hebt ook geen kleren aan," zei ze, "dus maak ik gebruik van de situatie."

"Je vecht niet eerlijk," zei Ron, die zich met gemak gewonnen gaf.

"Ik hoef niet te vechten," zei Clara.