25. Schokkend nieuws

De volgende dagen kwam Clara steeds vaker uit haar schuilplaats met Ron. Hij 'schilderde' nog een aantal sets kleding voor haar, maar ze liet hem stoppen toen ze merkten hoe uitputtende dat voor hem was.

Om haar garderobe wat aan te vullen nam Ron een set goed passende kleren van haar mee naar een winkel, en kocht daar spullen in dezelfde maat. De dames in die winkel keken hem wel raar aan, maar dat interesseerde hem niet. Zijn beperkte roem als de schilder die een tijd in New York had gewerkt maakte het allemaal wat minder lastig.

Enkele dagen later stonden Ron en Clara in de keuken. Hij liet haar zien hoe hij koffie zette, toen hij iemand in de huiskamer hoorde. Toen hij daarheen liep, met Clara achter hem aan, zag hij Shelley. Ron verschoot.

Zijn zus keek hem aan en daarna de knappe vrouw naast hem. Clara droeg dezelfde jurk als op haar schilderij. "Ron?" Shelley was begrijpelijk verbaasd dat ze een vrouw in dit huis aantrof, en nog wel degene die hij geschilderd had.

Ron begreep dat hij niet moest aarzelen. "Hé, Shell. Dit is Clara. Clara, dit is mijn zus, Shelley." Terwijl de twee elkaar begroetten hoopte Ron vurig op een wonder, zodat dit niet fout zou aflopen.

"Hallo Clara. Shelley Brooks. Rons zus."

Clara schudde de uitgestoken hand heel even. "Hallo Shelley. Ik ben Clara. Rons… vriendin."

Ron durfde weer adem te halen.

Shelley stapte op Ron af en gaf hem een tik. "Waarom heb je niet gezegd dat ze op visite kwam? Ja ja, iemand die je een keer in New York hebt gezien, hè? En nu is ze stiekem toch je vriendin."

"Ik, ehm…" Ron probeerde woorden te vinden die ergens op sloegen. Dat, of een groot gat in de vloer waarin hij, met Clara, kon verdwijnen. Het gat bleef echter weg.

"Dat komt door mij, Shelley," zei Clara. "Ik had hem gevraagd dit bezoek stil te houden. Ik weet dat hij soms wat verlegen is."

Shelley fronste even. "Oké, dat snap ik wel, maar ik ben zijn zus. Hij had het mij toch wel kunnen vertellen?" Ze keek alsof ze Ron nog een mep wilde geven, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan vroeg ze: "Wat ruik ik? Koffie?"

"Ja, ik was net aan het zetten," zei Ron opgelucht. Dit onderwerp was een stuk veiliger. "Wil je ook?"

"Ik dacht dat je het nooit zou vragen!" Shelley holde bijna naar de keuken.

Ron keek Clara aan. "Drink jij koffie?" fluisterde hij snel.

"Ik weet het niet," fluisterde ze terug. "Ik heb het nog nooit gehad. Ik weet alleen hoe het ruikt."

Op dat moment realiseerde Ron zich dat hij haar nog nooit had zien eten of drinken. Kon ze dat wel? En als ze dat niet kon, hoe zou ze dan in deze wereld kunnen leven? Die vragen en een berg andere schoten door zijn hoofd, maar daar was nu geen tijd voor. "We proberen eerst een kopje thee," besloot hij, en liep de keuken in.

Shelley was al bezig met koffiebekers. Ze keek heel verbaasd toen Ron aankondigde dat Clara liever thee dronk. "Thee? Heb jij thee in huis?"

Ron trok een la open en haalde er een paar fraai verpakte theezakjes uit, die hij meegenomen had uit het dure hotel in New York. Die kwamen mooi van pas. "Tada, wat dacht je hiervan?"