1. 24. De deur uit

De volgende dag bezocht Ron zijn buren. Die hadden hem al heel lang niet gezien, en ze luisterden gretig naar zijn avonturen in New York. Ze begrepen ook dat hij terug was gekomen.

Hij ging ook een stukje wandelen, in het gebied achter zijn huis. Hij nam zijn telefoon mee, zodat hij een aantal foto's kon maken. Toen hij weer thuis was, douchte hij zich en ging naar haar toe.

Vol verbazing keek ze naar de plaatjes op het kleine scherm. "Wat mooi, Ron…"

"Als je je sterk genoeg voelt om een keer naar buiten te komen, dan moet je dat zeggen, lief," zei Ron. "Het is hier veel fijner en rustiger dan in de grote stad."

Ze beloofde dat ze dat zou doen, maar gedurende de eerste weken na de verhuizing roerde ze het onderwerp niet aan.

Het leven hier had een prettig ritme en Ron hoefde zich over geld voorlopig geen zorgen te maken. De bedragen die hij in New York had verdiend zouden hem hier lange tijd van dienst zijn. Ron maakte was schilderijen en hij werkte ook hard aan Clara's beeltenis. Hij repareerde de vlekken, completeerde haar jurk, en gaf haar armen, benen en voeten. Dezelfde als die hij in het schilderij al had gezien.

Ze waren elke dag samen en elke dag werden ze doller op elkaar.

Op een vroege middag zei Clara: "Ron… zou je me mee naar buiten willen nemen?"

De vraag was zo onverwacht dat ze hem twee keer moest stellen.

"Weet je het zeker?" vroeg hij.

Ze hield zijn handen vast terwijl ze langzaam knikte. "Ja. Je zei dat het mooi is daar. En niet koud. En de plaatjes die je steeds laat zien… die zijn zo mooi, met al die kleuren. Ik denk dat ik dat nu zelf wil zien."

"Goed. Kom mee."

Ze stonden op. Ron sloeg een arm om haar heen en, zoals ze al een keer eerder hadden gedaan, renden ze naar de muur. Eenmaal in de woonkamer, waar hij zijn 'atelier' had opgezet, hield Ron haar goed vast. De eerste keer was ze haar evenwicht kwijt geraakt.

Hij zag dat ze haar ogen dichthield, net als die eerste keer. Langzaam draaide hij haar gezicht naar het zijne, en kuste haar tot haar ogen open gingen.

Daarna keek ze voorzichtig opzij, naar de kamer en alles daarin. Ron vroeg zich af wat er nu door haar heenging. "Ik ben hier, Ron," fluisterde ze. "Samen met jou. En ik voel me niet bang." Clara stak een hand uit. "Dit is een stoel. Heb je me verteld."

"Wil je erop zitten?" vroeg hij. "De vloer is hier niet zo warm als bij jou."

Clara knikte. Ze hield zijn hand stevig vast terwijl ze ging zitten, en toen ze naar hem opkeek vroeg hij zich af hoe hij in hemelsnaam zo'n lieflijk iemand had kunnen bedenken.

Met zijn vrije hand reikte hij naar de tafel en tilde het schilderij op. "Dit ben jij."

Clara staarde lang naar het schilderij. Toen schudde ze haar hoofd. "Nee, Ron. Dat kan niet. Ze is zo mooi…"

Hij legde het schilderij weer neer en bukte zich om haar te kussen. "Blijf even zitten. Ik ben zo terug." Snel haalde hij een spiegel. "Hiermee kun je jezelf zien." Hij hield de spiegel omhoog voor haar.

Ze knipperde met haar ogen en raakte haar gezicht aan, terwijl de beeltenis in de spiegel hetzelfde deed. Het leek haar te hypnotiseren. Toen stond ze op en, terwijl ze Ron nog steeds stevig vasthield, legde ze de spiegel op tafel, naast het schilderij, en keek weer. "Dat ben ik, Ron," fluisterde ze. "Dat ben echt ik." Ze keek hem aan. Er stonden tranen in haar ogen.

Ron nam haar in zijn armen en hield haar dicht tegen zich aan. "Ja. Dat ben jij. Mijn mooie Clara, die mijn hart en hoofd heeft gestolen. Kom, even zitten. Dit moet wel heel heftig voor je zijn."

Ze zaten op twee stoelen, naast elkaar, Rons arm om haar heen. Clara keek rond en vroeg wat alles was. Toen liepen ze door het huis heen. Clara pikte alles heel snel op. Ze bekeek zichzelf in de grote spiegel in de slaapkamer en keek verrukt naar hem. Op dat moment besloot Ron dat ze meer keren nodig had, iets makkelijks voor buiten. En schoenen. Om een of andere reden had hij nooit aan schoenen of zo gedacht.