Nederlandse blog ⁽⁹²⁾

Op reis naar Boston "Ron?" Clara ging rechtop zitten en keek naar hem. Ze waren in haar ruimte en hadden lekker ontspannen op de warme, zachte vloer. "Clara?" Hij opende zijn ogen en keek naar haar. "Ik heb gedacht over die stad, Ron. Boston. Ik denk dat ik niet in een vliegtuig wil." "Maar je hebt het nog nooit gedaan. Je weet niet hoe het is." "Dat klopt, maar mijn gevoel zegt me dat ik zoiets niet moet doen." Clara…

Het schilderij met Clara's woud leunde tegen de muur. Er stond een vers doek op de ezel. Ron had al bedacht in welk gebied "Shelleys picknick" zou worden geplaatst, het was in een mooi gebied in de buurt, bij het meer van Salisbury. Er stond al een grove potloodschets op het canvas, met het meer, wat bomen en de vage omtrek van twee mensen. "Ik hoop dat Manet niet op komt draven in mijn dromen. Ik ben zijn werk nogal…

Na het eten namen Shelley en Ron nog een glaasje wijn, en Clara dronk mineraalwater. Ze ging zich ook te buiten aan de selectie chocolaatjes die op tafel waren gezet. Shelley zei dat ze Ron een lijst van dingen zou sturen waar hij in Boston echt op moest letten. Daarna zei ze dat zij de rekening van die avond voor haar rekening zou nemen. Ron beloofde dat hij dat de volgende keer zou doen, wat bij Clara en Shelley in…

Ron liep naar Clara en vertelde haar over de trip naar Boston. "Denk je dat je mee kunt komen? In een vliegtuig?" Want dat was de snelste manier. "Dat weet ik niet, Ron. Ik denk dat ik het kan als jij er ook bent. Kunnen we mijn schilderij meenemen?" "Goeie vraag. Ik denk dat dat wel zal lukken. En als dat nodig is om ervoor te zorgen dat jij veilig bent, dan moet het mee." Daarmee hadden ze voorlopig de…

29. Een etentje met Shelley Toen ze thuiskwamen, waren ze blij en hadden ze allebei honger. Zelfs Clara voelde dat ze iets moest eten. "We gaan snel terug naar het bos, Ron," bepaalde ze alvast. "Het is zo mooi daar, en je weet er zoveel van. Ik kan voor altijd naar je luisteren als je erover praat!" Clara at een hele boterham met jam en dronk een beker met zoete thee. Ron was verbaasd over haar eetlust. Nadat ze gegeten…

"En wat doen we nu?" Ron vroeg dat meer aan zichzelf dan aan Clara. Ze waren nu hier, en zijn brein had al genoeg moeite om dat te bevatten, maar nu moesten ze iets doen. Iets waardoor de eigenaren van dit schilderij begrepen dat ze misschien bekeken werden door de camera in het frame. "Hmm. Ik heb een idee…" Hij liep naar een plek midden in het zand en knielde daar neer. Met een paar vingers schreef hij: "Er zit…

"Nou, ik dacht dus dat we de mensen, die zo'n schilderij hebben gekocht, zouden kunnen waarschuwen. Dat ze beroofd kunnen worden, bedoel ik." Clara keek zo serieus dat Ron niet wilde of durfde te lachen om haar idee. "Dat zouden ze beslist waarderen," beaamde hij. "Het probleem is wel dat we niet weten aan wie die schilderijen zijn verkocht. Ik zou niet kunnen gokken wie die Sterrennacht heeft gekocht, of die Dali met de klokken." Clara keek even nadenkend en…

De volgende ochtend zaten ze samen aan het ontbijt. De grootste hoeveelheid was voor Ron. Clara had een half sneetje toast dat ze in haar mierzoete thee sopte. "Je moet vandaag naar je computer kijken," zei ze. "Gisteren zei je dat je dat zou doen, en je vergeet dat." Ron grinnikte. "Ik was het alweer vergeten. Dank je. Ik zal het straks doen." Clara dronk voorzichtig van haar thee, terwijl ze haar blote voeten op de zijne zette. "Leef jij…

28. Misschien word je bekeken Ron en Clara lagen in bed, hun armen en benen zo verweven dat ze op één persoon met teveel ledematen leken. Het was al donker aan het worden. "Je hebt niet veel haast om terug te gaan naar je schilderij," plaagde Ron haar. "Ben ik blij om. Het is fijner om je hier te hebben dan daar. Hier kan ik je beter vasthouden." "En jij hebt geen haast met eten," kaatste Clara terug, "en dat…

Na de sprong door de muur voelde Ron zich anders dan anders. Op een of andere manier voelde deze overgang vreemd, maar toen hij haar daarover vertelde was ze niet echt verbaasd. "Ik denk dat dat met mijn schilderij te maken heeft." Ron zag dat de klok hier niet had stilgestaan. Het was al half drie in de middag. Tijd om naar mevrouw Montgomery van Wederlicht te bellen. Al snel werd de telefoon beantwoord en hij vroeg naar de vrouw.