29. Een etentje met Shelley

Toen ze thuiskwamen, waren ze blij en hadden ze allebei honger. Zelfs Clara voelde dat ze iets moest eten.

"We gaan snel terug naar het bos, Ron," bepaalde ze alvast. "Het is zo mooi daar, en je weet er zoveel van. Ik kan voor altijd naar je luisteren als je erover praat!"

Clara at een hele boterham met jam en dronk een beker met zoete thee. Ron was verbaasd over haar eetlust. Nadat ze gegeten hadden, zette Ron een nieuw doek op en begon een woud te tekenen, met bergen op de achtergrond. Op de voorgrond verscheen een rivier die tussen de bomen moest verdwijnen. Clara keek hoe hij bezig was. Ze was bijna even enthousiast als hij toen de afbeelding wat duidelijker werd, en toen hij de eerste kleuren begon aan te brengen klapte ze in haar handen van plezier.

"Dit wordt Clara's bos," zei hij, en stal een kus van haar. Alsof de telefoon op die pauze had gewacht, begon die te rinkelen.

Ron pakte het apparaat op en zag Shelleys naam. "Hé, zus," zei hij toen hij opnam.

"Jezus, Ron, waar hebben jullie je verstopt?" vroeg ze. Shelley klonk zowaar wat geïrriteerd. "Ik probeer jullie al de hele ochtend te bereiken."

"We zaten in een schilderij," zei hij. Het was tenslotte waar.

"O. Noemen jullie dat zo tegenwoordig. Volgens mij doet al die verf rare dingen met je hoofd. Of is het Clara?" Shell klonk al wat rustiger.

"O, zeker. Clara is een belangrijk onderdeel van hoe mijn hoofd eraan toe is," zei Ron, "en ik hoop dat ze dat nog lang blijft doen." Hij keek naar zijn bijzondere vriendin, die breed glimlachte en knikte.

"Gelukkig heb je, wat dat betreft, je zaken in de goede volgorde. Ik heb die papieren van Wederlicht doorgelezen, en dat ziet er goed uit. Als je wilt zou je ze eens kunnen bellen om verder te praten."

"Dank je, Shell. Je bent geweldig."

"Uh-huh. Dat weet ik. Dat zeg je vaak. Ik mocht willen dat iemand anders dat eens deed…" Shelley zuchtte. "Maar dat zit er voorlopig niet in, dus ga ik weer terug naar mijn spreadsheets. Hé, als je denkt dat je je handen een paar uur van mijn aanstaande schoonzus af kunt houden, zullen we dan vanavond met z'n allen uit eten gaan?"

Ron grijnsde om hoe zijn zus aan Clara refereerde en vroeg zijn meisje toen of ze zin had om met Shelley uit eten te gaan. Clara knikte verheugd. "Oké, zus. We hebben een afspraak voor een etentje. Enig idee waar we heen willen gaan?"

Shelley stelde een aardig restaurant voor. "Rond een uur of zeven?"

"Prima, doen we dat."

Na het gesprekje keek Ron Clara aan. "Je mag vanavond je mooiste kleren aan." Hij genoot er altijd van om haar in de bijzondere creaties te zien die hij om haar heen had geschilderd. "En nu moet ik beslissen of ik doorga met schilderen, of dat ik eerst die Wederlicht-mensen in Boston nog eens bel."

Hij besloot om mevrouw Montgomery eerst te bellen, omdat hij het daar met zijn zus over had gehad. Dat gesprek ging erg goed en in een ontspannen sfeer. De vrouw was blij dat Ron weer contact opnam en prompt vroeg ze wanneer hij eens naar Boston kon komen om persoonlijk kennis te maken. De vraag waar hij niet meteen een antwoord op had was: "Komt u alleen?"

Ron keek naar Clara, die zijn nieuwe schilderij aan het bestuderen was, met het woud en de vallei. "Dat kan ik nu nog niet zeggen, mevrouw Montgomery," zei hij. "Misschien wil mijn vriendin ook meekomen, maar ik weet nog niet of ze dan tijd heeft. Is dat een probleem?"

"Absoluut niet, meneer Brooks. Als we het op tijd weten, dan zorgen we dat alles geregeld is."

En zo makkelijk was die afspraak gemaakt.