Clara's Ogen. Hoofdstuk 27, deel 4

Na de sprong door de muur voelde Ron zich anders dan anders. Op een of andere manier voelde deze overgang vreemd, maar toen hij haar daarover vertelde was ze niet echt verbaasd.

"Ik denk dat dat met mijn schilderij te maken heeft."

Ron zag dat de klok hier niet had stilgestaan. Het was al half drie in de middag. Tijd om naar mevrouw Montgomery van Wederlicht te bellen. Al snel werd de telefoon beantwoord en hij vroeg naar de vrouw.

"Goedemiddag, u spreek met Madeleine Montgomery. Meneer Brooks?"

"Hallo, ja, dit is Ron Brooks. Ik kreeg uw brief en ik werd wel nieuwsgierig."

De vrouw aan de andere kant van de lijn moest lachen om zijn eerlijkheid. "Ik hoop dat ik wat van dat gevoel weg kan nemen, meneer Brooks. Ik zal eerst even uitleggen wie we zijn en wat we doen. Wederlicht vertegenwoordigt een breed scala aan schilders die voor ons in opdracht schilderijen maakt. Dat klinkt mogelijk naar uw vorige werkgever, Ostring Art, maar wij doen niet aan replica's. Wij kiezen schilders wiens eigen werk een lichtpunt is in de dag van onze clientèle. Op een besloten website zetten we oproepen voor werken neer, en iedereen kan daarop 'inschrijven', zal ik maar zeggen. Op die manier kan elke artiest zelf kiezen waar hij of zij zich het beste bij voelt. Daarnaast hebben we ook een zogenaamde 'vrije markt'. Daarin kunnen artiesten foto's opsturen van een nieuw werk, en wij kijken dan of er een match is met de vraag van een cliënt. Is die er, dan is de zaak snel beklonken. Als die er niet is, maar denken we dat het werk een goede kans maakt, dan vragen we een echt goede foto en zetten die op een ander deel van onze vrije markt, waar mensen zelf kunnen kijken. Vaak zien ze zo opeens iets wat hen goed bevalt. Ben ik duidelijk tot zover?"

"Heel duidelijk, mevrouw Montgomery." Ron was verbaasd over deze, zo alternatieve aanpak. Het klonk geweldig, maar ja, dat had het bij Ostring Art ook geklonken.

"Dat is fijn te horen, meneer Brooks. Als een cliënt besluit over te gaan tot een koop dan regelen wij het financiële deel van de transactie, en dan laten wij de artiest weten dat het schilderij kan worden verzonden. Veilige verzending is de verantwoordelijkheid van de maker, maar wij voorzien in een verzekering, en we kunnen ook zorgen voor goede verpakkingsmaterialen als die niet direct voorhanden zijn." Daarna legde de vrouw nog het een en ander uit, waaronder hoe ze de waarde van een doek bepaalden en hoe de winstverdeling tussen bedrijf en schilder was. "Ik begrijp ook dat dit wel heel veel informatie is voor een eerste gesprek, meneer Brooks. Ik zou dit graag per e-mail naar u doorsturen, maar het lijkt alsof we het verkeerde e-mailadres hebben. We hebben namelijk nooit van u teruggehoord, daarom stuurden we de brief."

Ron bloosde zo erg dat mevrouw Montgomery dat aan de andere kant van de lijn zou moeten merken. "Ik denk dat dat mijn schuld is. Ik ben heel slecht met het aanzetten van mijn computer. Ik vrees dat dat al een paar weken geleden is."

Madeleine Montgomery schoot in de lach toen ze zijn oprechte excuus hoorde.

"Ik zal vanaf nu mijn computer echt vaker aanzetten. Stuur de informatie maar gewoon door," zei Ron, en noemde zijn e-mailadres, om zeker te zijn dat ze het goede had. Hij pakte een pen en een papiertje en schreef iets op. "Ik maak nu meteen een notitie dat ik elke dag even naar mijn e-mail kijk." En voor zichzelf zette hij erbij: Shelley bellen!!

"Dat is heel fijn, meneer Brooks, en als u vragen heeft dan kunt u altijd even bellen."

"Dank u, ook voor dit gesprek."

Na het telefoontje met Boston vertelde Ron aan Clara wat hij allemaal had besproken.

"En je vertrouwt ze?" vroeg ze, terwijl ze het zichzelf makkelijk maken op zijn schoot.

"Nou ja… Voorlopig heb ik alleen met haar gepraat. Ik zal goed doorlezen wat ze opstuurt en dat zal ik ook met mijn zus bespreken. Die is veel beter met contracten en zo dan ik." Een van zijn handen was intussen onder haar shirt verdwaald en streelde de zachte huid die hij daar vond.

Clara zuchtte en leunde tegen hem aan. "Fijn. Niet stoppen."

"Stoppen? Ik was van plan om nog een beetje verder te gaan…"