Clara's Ogen. Hoofdstuk 28, deel 2.

De volgende ochtend zaten ze samen aan het ontbijt. De grootste hoeveelheid was voor Ron. Clara had een half sneetje toast dat ze in haar mierzoete thee sopte.

"Je moet vandaag naar je computer kijken," zei ze. "Gisteren zei je dat je dat zou doen, en je vergeet dat."

Ron grinnikte. "Ik was het alweer vergeten. Dank je. Ik zal het straks doen."

Clara dronk voorzichtig van haar thee, terwijl ze haar blote voeten op de zijne zette. "Leef jij altijd zoals dit?"

"Nee, helemaal niet. Voor ik naar New York ging rende ik altijd rond om dingen te doen voor mensen, om wat te verdienen. Ik hoop dat ik dat nog een tijdje kan uitstellen, want van Ostring heb ik een hoop geld gekregen voor wat ik daar deed." Hij besloot om zijn banksaldo via de computer ook even te controleren. Zeker weten was toch prettiger dan het maar aannemen.

Na het ontbijt ruimden ze de spullen op en ging Ron aan zijn dinosauruscomputer zitten. Terwijl de machine startte probeerde hij zich te herinneren hoe hij ook alweer aan die bankinformatie kon komen. Gelukkig had hij een telefoon, en na een gesprek met zijn zus kon hij met zekerheid zeggen dat er nog genoeg geld was om een aardige tijd makkelijk van te kunnen leven.

Daarna keek hij naar de e-mails. Hij schrok van het enorme aantal dat zich gedurende de afgelopen weken in die postbus had verzameld. Het meeste was rommel, dus gooide hij dat weg. Toen vond hij de e-mails van mevrouw Montgomery van Wederlicht. In de oudste stond hetzelfde als in de brief die hij al had gekregen. In de tweede e-mail stond veel meer informatie. Die stuurde hij meteen door naar Shelley. Hij had haar al gewaarschuwd dat hij dat zou doen.

Hij hoorde Clara in de douche en had eigenlijk zin om haar te gaan 'helpen' met haar rug, maar hij had beloofd naar de lange mail te kijken en las alles zo goed mogelijk door. Na een tijdje liep Ron toch even naar de badkamer, alleen maar om naar haar te kijken. Toen ging hij verder met lezen.

Een kus op zijn wang, en daarna het gevoel van nat haar op zijn oor, liet hem opkijken.

"Hé, jij daar," zei hij.

"En jij ook," zei Clara. "Ik vond het leuk dat je even kwam kijken."

"Dat moest ik gewoon even. Je bent te mooi om niet te bewonderen."

Ze leunde op zijn schouder. "Volgende keer moet je wat dichterbij komen kijken, oké?"

"Beloofd," zei hij. Ze vroeg of hij alles had gelezen. Dat had hij, maar alles begrijpen was de volgende stap. "Het meeste snap ik wel, maar Shelley gaat de moeilijke dingen uitzoeken voor me. Dat had ze al beloofd."

"Jij hebt een leuke zus, Ron. Misschien kunnen we eens iets voor haar doen, want zij doet al zoveel voor ons. Voor jou."

"Goed idee, maar wat?"

Clara ging op zijn schoot zitten. "Shelley is jouw zus, Ron. Jij zou dat moeten weten!"

"Oké, oké, ik zal er over denken," beloofde hij.

"Ik heb ook gedacht," zei Clara. "Onder de douche. Over die schilderijen in de huizen waar die dingen gestolen zijn. Jij vertelde me toch dat Ostring iets met die lijsten deed, zodat ze konden rondkijken in het huis waar het schilderij hangt, hè?"

"Dat klopt. Tien punten, je hebt goed opgelet."

"Punten? Waar zijn die voor?"

Ron dacht snel na. "Voor elke tien punten krijg je een kus."

"O, dat is goed. Die kus heb ik verdiend. Dus, die vriendin van je, Cornelia, die zei toch dat we een manier zouden vinden om daar wat aan te doen? Misschien weet ik een manier."

"Vriendin is wel een groot woord voor haar," zei Ron, "maar welke manier heb je bedacht?"

"Eerst mijn kus," eiste ze. Ze wees naar haar lippen. "Hier."

Dat vond Ron geen bezwaar.