Clara's Ogen. Hoofdstuk 29, deel 2.

Ron liep naar Clara en vertelde haar over de trip naar Boston. "Denk je dat je mee kunt komen? In een vliegtuig?" Want dat was de snelste manier.

"Dat weet ik niet, Ron. Ik denk dat ik het kan als jij er ook bent. Kunnen we mijn schilderij meenemen?"

"Goeie vraag. Ik denk dat dat wel zal lukken. En als dat nodig is om ervoor te zorgen dat jij veilig bent, dan moet het mee." Daarmee hadden ze voorlopig de zaak geregeld. Ze vestigden hun aandacht weer op het schilderij.

De dag ging snel voorbij en zo waren ze zich opeens aan het klaarmaken voor het etentje met Shelley.

Clara was zichtbaar zenuwachtig, want dit betekende dat ze zou moeten eten, en dat deed ze nog steeds maar heel weinig. Ron knuffelde haar en zei dat hij voor haar kleine dingetjes zou bestellen. "En ik help je om dat op te eten."

"Maar Shelley zal dat zeker merken. Wat als ze er iets van zegt?"

"Dan zeggen we dat je aan een of andere dieet bezig bent."

Toen ze klaar waren met zich optutten, reed Ron naar het restaurant. Een ober bracht hen naar de rustige tafel die door Shelley was gereserveerd, bij een raam. Terwijl ze zaten te wachten bestelde Ron een glas witte wijn voor zichzelf en een kopje thee voor Clara. Ze hield van thee.

"Waarom neem je geen bier?" vroeg ze. "Dat doe je thuis wel altijd."

"Ik heb hier gewoon een keer zin in," verklaarde hij. "Soms moet je gek doen, hè?"

Clara grinnikte. "Ik wil graag gek doen met jou."

Toen Shelley binnen kwam werd ze hartelijk verwelkomd door het tweetal, en daarna konden ze eten bestellen. Terwijl ze wachtten was er tijd om te praten. Clara was blij dat ze een onderwerp kon aansnijden: de wandeling in het bos.

Shelley moest lachen om Clara's enthousiasme. "Ik ben zeker dat dit bos heel wat anders is dan New York."

"O zeker," zei Ron. "Central Park is leuk, maar dat is maar 'een paar bomen', vergeleken met ons bos hier." Hij pakte Clara's hand. "Ik ben haar steeds meer aan het overtuigen om hier te blijven."

"Goed zo, broertje," zei Shelley. "Dan krijg ik eindelijk mijn schoonzus!" Zij pakte Clara's andere hand. "Als hij je vraagt dan moet je 'ja' zeggen, hoor je dat? En daarna moet je mij meteen opbellen met het goede nieuws."

"Doe ik," beloofde Clara. Ron was daar wel wat verbaasd over, want Clara had waarschijnlijk geen idee wat ze Shelley beloofde.

"Geweldig. Dan is in elk geval één van ons gelukkig getrouwd." Shelley pakte haar glas en knipoogde naar Ron. Die verwonderde zich een beetje over haar toon.

"Had jij niet iemand aan de haak, een tijdje terug?" vroeg hij.

"Ron… Dat was een half jaar geleden. Blijkbaar zit niemand te wachten op een slimme, onafhankelijke, leuke vrouw die bij de plaatselijke accountant werkt."

"Misschien zit die slimme, onafhankelijke, leuke vrouw teveel binnen bij die accountant," merkte Ron op.

"Het is een parttime baan, Ron…"

Daar kon hij niets tegenin brengen. "Dan zal ik een leuke vent voor je schilderen," beloofde hij.

"Als je dat maar uit je hoofd laat!" Shelley grijnsde. "Maar dank je voor het aanbod. Toch zou een echte leuke vent beter zijn, maar dat snap je denk ik wel."

Op dat moment werd hun eten gebracht, dus praatten ze een stuk minder. Als Shelley al in de gaten had dat Clara amper iets at, dan liet ze dat niet merken. Ron vertelde over het telefoongesprek met Boston. Shelley was blij te horen dat hij dat gedaan had, en dat ze hem voor een persoonlijk gesprek hadden uitgenodigd.

"Jullie gaan samen, neem ik aan?" vroeg ze.

"Daar lijkt het wel op," zei Ron, terwijl hij Clara's arm even aanraakte. Ze keek hem aan en voor een moment stond de tijd stil.

"Ron Brooks, je verbaast me," zei Shelley. "Jij houdt écht van haar! Dat is te zien. Dat ik dat nog mag meemaken..."

Ron en Clara moesten daarom lachen. Daarna boog Clara zich naar hem toe en kuste hem even op de wang.