Clara's Ogen. Hoofdstuk 29, deel 3.

Na het eten namen Shelley en Ron nog een glaasje wijn, en Clara dronk mineraalwater. Ze ging zich ook te buiten aan de selectie chocolaatjes die op tafel waren gezet.

Shelley zei dat ze Ron een lijst van dingen zou sturen waar hij in Boston echt op moest letten. Daarna zei ze dat zij de rekening van die avond voor haar rekening zou nemen. Ron beloofde dat hij dat de volgende keer zou doen, wat bij Clara en Shelley in goede aarde viel.

Na het afscheid reden Ron en Clara weer terug. Clara zuchtte. "Ik zit zó vol, Ron, maar het voelt zo fijn. Je hebt een lieve zus, weet je dat? Het is zo jammer dat ze alleen is." Clara leunde tegen hem aan, haar hoofd op zijn schouder. "Misschien moet je ook iemand voor haar schilderen. Zoals je mij hebt geschilderd."

"Dat meen je, hè?" Dat hoefde hij niet te vragen. Hij wist het.

"Ja. En je moet dat echt doen."

Hij beloofde dat hij erover zou denken.

~~~

De volgende dag zat Ron naar de muur te staren. Hij probeerde zich te herinneren hoe die laatste vriend van zijn zus eruit had gezien, maar hij kwam er niet op. Totaal niet.

"Misschien moet je dit anders doen," zei Clara, die naast hem zat.

"En hoe dan, lief?" Ron trok haar op zijn schoot.

"Algemener. Gewoon iemand."

"O ja, dat helpt." Hij moest er wel om lachen.

"Ik ben serieus, Ron."

"Ik ook, maar ik ben even niet zo zeker wat je bedoelt met algemeen."

Clara gaf hem een kusje op de wang. "Misschien krijg je een idee als je bij mij bent. In mijn ruimte." Ze stond op en legde haar schilderij op tafel. "Kom je?"

Eenmaal in haar ruimte ging Ron op zijn rug liggen. "Zo. Ik ben er klaar voor. Laat de ideeën maar komen."

Clara ging naast hem liggen. "Goed zo. Ik zal stil zijn. Misschien helpt het je als je aan het restaurant van gisteren denkt. Ze vond het leuk daar."

"Klopt."

"Je zou ook een schilderij van haar kunnen maken, Ron. In de jurk die ze aanhad. Die stond haar zo goed."

"Klopt ook."

"Weet je wat voor soort mannen ze leuk vindt?"

"Dat weet ik echt niet. Ik heb ze niet allemaal gezien, en vaak was de 'verkering' al uit voor ik wist dat ze een nieuwe vriend had."

"Probeer het eens met gewoon een aardige man. Niet iemand zoals jij, want jij bent al van mij, maar een ander soort leuke man."

Ron kwam overeind en leunde op een elleboog. Toen kuste hij haar.

"Oh… waar heb ik dat aan verdiend?" vroeg Clara na drie van zulke verrassingen.

"Je zei dat je stil zou zijn, dus dacht ik je daar even mee te helpen," zei Ron, en grinnikte.

"Ik zou het niet erg vinden als je me nog een tijdje helpt om stil te zijn," zei Clara daarop.

Een tijdje later lagen ze na te genieten in elkaars armen. Hun kleren lagen door de hele ruimte verspreid.

"Hielp dat?" fluisterde Clara in Rons oor.

"Je bent een geweldige hulp," fluisterde Ron terug. Daar moesten ze allebei om lachen. Ze verzamelden hun kleding en trokken die weer aan, terwijl Ron maar bleef denken over iemand om voor Shelley te schilderen. Hij stond voor de muur van Clara's kamer en liet zijn vingers daar overheen zwerven. Afbeeldingen verschenen en verdwenen weer.

Clara lag op de vloer en keek naar hem terwijl de afbeeldingen langzaam maar zeker een steeds duidelijker patroon volgden. Opeens leek Ron te bevriezen.

"Volgens mij heb ik het," zei hij. Zijn handen vlogen over de muur, en daar verscheen een schilderij van Edouard Manet, genaamd 'Le déjeuner sur 'herbe'. Picknick lunch op het gras. Terwijl hij het tekende, vertelde hij dat in het origineel een naakte vrouw zat. "Ik denk niet dat Shelley dat zou willen, maar een picknick vindt ze altijd leuk." Met de afbeelding op de muur, draaide hij zich naar Clara, die intussen naast hem was komen staan. "Wat denk je hiervan?"

Clara sloeg haar armen om hem heen. "Dat is zo mooi, Ron! Als je dat voor haar kunt maken, dan zou ze wel eens heel blij kunnen worden."

"Denk je echt dat dit zou werken?"

Ze kuste hem. "Voelt dat echt genoeg?"

Meer antwoord had Ron niet nodig.