Clara's Ogen. Hoofdstuk 28, deel 3

"Nou, ik dacht dus dat we de mensen, die zo'n schilderij hebben gekocht, zouden kunnen waarschuwen. Dat ze beroofd kunnen worden, bedoel ik." Clara keek zo serieus dat Ron niet wilde of durfde te lachen om haar idee.

"Dat zouden ze beslist waarderen," beaamde hij. "Het probleem is wel dat we niet weten aan wie die schilderijen zijn verkocht. Ik zou niet kunnen gokken wie die Sterrennacht heeft gekocht, of die Dali met de klokken."

Clara keek even nadenkend en knikte. "Dat is wel zo, maar jij kent die schilderijen, want jij hebt ze gemaakt."

"Beslist. Ik zou ze bijna met mijn ogen dicht herkennen. En ik weet ook welke schilderijen een aantal andere schilders hebben gemaakt." Ron kreeg vaag een indruk waar ze heen wilde met haar idee.

"We kunnen alleen de schilderijen gebruiken die jij hebt gemaakt, mijn lief, maar dat zou een begin zijn. Maar om iets te doen moeten we wel in mijn ruimte zijn."

"Dat is geen probleem, maarre… moet je niet eerst iets aantrekken?" Ron had tot dan toe niets gezegd over het feit dat ze in haar blootje de kamer in was komen lopen.

"Waarom? Ben ik teveel afleiding voor je zo?" Clara stond op en draaide rond voor hem. "Echt?"

"Als je niets aandoet dan vergeet ik misschien waarom we naar jouw ruimte gaan," zei Ron met een knipoog.

"Ik help je daar wel aan denken, hoor," zei Clara. Ze kuste hem op de wang. "Maar ik zal wat aan gaan doen. Ik krijg het wel een beetje koud." Na die woorden liep ze naar de slaapkamer, waar in de loop der tijd het merendeel van haar kleren terecht waren gekomen.

Gehuld in een korte broek en een topje kwam ze terug. "Beter zo."

"Niet meer koud?" Ron stond al bij de tafel, waar hij haar schilderij had neergelegd. Hij sloeg zijn armen om haar heen.

"Nee, met jou in de buurt heb ik het nooit koud," zei ze. Ze hield een arm om hem heen. "Nu kunnen we gaan. Het moet nu heel makkelijk gaan omdat er iets van jou daar is."

"En dat is genoeg?" Ron had dat niet verwacht.

"Ja. Omdat ik het gemaakt heb." Clara keek hem aan. "Dat is het enige schilderij dat ik kan maken, Ron. Jouw schilderij."

"Uh-huh." Hij begreep niet hoe dat in elkaar zat, en zij kon het hem niet preciezer uitleggen, dus hield hij haar stevig vast en zo doken ze samen het schilderij in. De 'reis' ging deze keer ongelofelijk soepel en beheerst. Ze landden wel weer op hun rug op de zachte vloer, maar het voelde alsof ze daar gewoon waren gaan liggen. Ron was ook geen moment duizelig.

"Dat was… anders." Hij ging rechtop zitten.

"Ja, veel beter, hè?" Clara kwam ook overeind. "En nu…" Ze stond op en liep naar een van de lege muren. "Kun je hier dat laatste schilderij maken? Dat wat je al eerder maakte, toen we moesten kijken of je het echt goed kon maken?"

"Ik had al een idee dat je zoiets in je hoofd had," zei Ron. Hij keek met respect en bewondering naar zijn bijzondere vriendin. "Jij bent geweldig."

"Nee. Jij bent dat. Jij maakt echte kunst. Jij… hebt mij gemaakt…" Clara keek naar hem. Ron zag een traan in een ooghoek. "En daar kan ik je niet genoeg voor bedanken, Ron Brooks." Ze verdween even in zijn armen, waar ze veilig was.

Ron rilde even terwijl hij haar vasthield. Hij wist dat hij zonder Clara niet meer wilde leven. "Ik houd van jou, Clara." De woorden waren simpel, maar ze kwamen recht uit zijn hart.

"Dat weet ik, Ron," mompelde ze. "Ik voel dat."

Na een tijdje lieten ze elkaar los. Rons gezicht was een grote glimlach. "Laten we eens iets aan die Dali replica doen." Hij concentreerde zich op het schilderij dat hij gemaakt had en begon het te 'tekenen' met zijn handen. Hij raakte de muur amper aan, maar al snel werden de contouren van het schilderij zichtbaar. De klokken waren het eerst klaar. Toen hij klaar was keek hij er eens naar. Het klopte niet helemaal, maar hij voelde van binnen dat dit de versie was die hij had gemaakt. Toen keek hij naar Clara, die op de grond was gaan zitten om hem bezig te zien.

"Jij bent ongelofelijk goed, Ron." Ze stond op en liep op hem af. Ze pakte zijn hand en zei: "Kom." Ze stapten de afbeelding in en stonden meteen midden in de replica, waar alles zo waanzinnig groot was. Een doek dat honderden kilometers bij hem vandaan was.

"Het ruikt hier naar sigarenrook," merkte Ron op.

"Dan is er iemand die dat doet in de kamer waar het schilderij hangt," zei Clara.