Paul Kater ⁽²⁰⁸⁾

Na de sprong door de muur voelde Ron zich anders dan anders. Op een of andere manier voelde deze overgang vreemd, maar toen hij haar daarover vertelde was ze niet echt verbaasd. "Ik denk dat dat met mijn schilderij te maken heeft." Ron zag dat de klok hier niet had stilgestaan. Het was al half drie in de middag. Tijd om naar mevrouw Montgomery van Wederlicht te bellen. Al snel werd de telefoon beantwoord en hij vroeg naar de vrouw.

"Allemachtig," zei hij toen hij naar het schilderij keek. "Ik neem jou niet mee naar Boston, Clara. Als ze dat zien gaan ze met jou zaken doen en niet met mij!" De afbeelding was bijna een foto. Nee, het was nog beter dan een foto, besliste hij. "Hoe heb je dat gedaan? Ik weet dat er mensen zijn die zoiets presteren, maar... jij hebt nog nooit eerder een penseel in handen gehad." Hij ging op de kruk zitten, Clara nog…

"Hallo," zei een vrouwenstem. Ron liet van verbazing bijna zijn telefoon vallen. "Hallo, Cornelia. Met Ron. Uit Midlothian." "Hallo, Ron." Cornelia klonk absoluut niet verbaasd dat hij haar belde. "Ik zag iets van die diefstal gisteren, op TV." "Wij allemaal," zei ze. "Iedereen bij Ostring is verbijsterd en geschokt. Maar weet je, Ron, er klopt iets niet. Marcus wil daar niets van horen, maar we weten het allemaal." Cornelia vertelde het alsof ze het over het weer had. "Dus ik…

Ik vraag me de laatste dagen serieus af waarom ik nog met een nieuw, Nederlands boek bezig ben. Misschien komt dat omdat ik niet genoeg doe aan marketing en reclame en zo, maar met een baan die wekelijks meer dan 45 uur opvreet en een eigen huishouden, blijft daar weinig energie voor over. Daarnaast is de markt voor Nederlandse boeken nogal klein, en zijn er heel wat meer schrijvers op de kust die een groot/groter publiek bereiken. Daartussen maken mijn…

27. Een brief van Wederlicht Ron werd wakker met zijn neus in Clara's haar. Eerst dacht hij dat hij droomde, maar toen ze bewoog en zachtjes zuchtte, wist hij dat het echt was. Ze was hier, bij hem, in zijn armen. Zacht en warm en echt. "Goeiemorgen," fluisterde hij. "Goeiemorgen…" Ze klonk nog slaperig. Ze zei nog iets, maar dat was onverstaanbaar. "Wat zei je?" Lui draaide Clara zich om en keek hem aan. "Waarom heb ik dit niet eerder…

"Nee, niet doen," zei Clara wat onhandig. "Ik drink dit bijna nooit. Een klein beetje is goed. Dank je, Ron, dat je zo goed oppast." Dat stelde Rons moeder gerust, en Ron was verbaasd dat ze echt een beetje van de wijn proefde. Ze had dat nog nooit gehad. Ze werden uitgenodigd om ook voor het avondeten te blijven, maar dat sloegen ze af. Ron wist dat Clara wel moe zou zijn na vandaag, dus bedankten ze de ouders voor…

De lunch bij zijn ouders was gezellig. Shelley was aan het werk, dus die was er niet bij. Zijn moeder had de tafel gedekt in de tuin, omdat het zo'n mooi weer was. Clara kreeg het voor elkaar om een beetje te eten. Toen Rons vader haar aanmoedigde om nog wat meer te eten, vertelde Ron hem dat ze een behoorlijk ontbijt hadden gehad bij Dicky. Zijn vader knikte begrijpend. Na het eten nam Rons moeder Clara mee voor een…

Ron Brooks is een kunstschilder uit een klein plaatsje in Virginia. Als hij opeens benaderd wordt door een groot kunstbedrijf in Manhattan, krijgt zijn leven een grote wending. Dit lijkt zijn doorbraak te kunnen worden. Hem wordt zelfs een eerste, kleine expositie beloofd. In Manhattan werkt hij hard om zijn droom werkelijkheid te laten worden, maar dat is niet alles wat daar op hem wacht. Ook in zijn persoonlijke leven gebeuren bijzondere dingen. Een schilderij, dat meer blijkt te zijn…

De serveerster bracht het ontbijt en zette een leeg bord voor Clara neer. "Jij moet echt je eigen eten bestellen, liefie," zei ze gemoedelijk. "Jij bent er zo een die niet dik kan worden al wil ze het graag." En daarna wandelde ze weg. Clara snapte de opmerking niet, dus hielp Ron haar om het te begrijpen. "Eigenlijk is het een verborgen compliment voor hoe je eruit ziet, en een beetje jaloezie." Terwijl hij at, stal Clara af en toe…

"Ho, ho!" Ron kwam de keuken in hollen, waar Clara haar mond bedekte en stond te hoesten. Ze was aan het proberen een pannenkoek te bakken maar de vlam was in de pan geslagen. Ron gooide een deksel op de pan, draaide her vuur uit en maakte snel het keukenraam open zodat de rook weg kon trekken. Toen trok hij Clara snel weg uit de keuken, waar de zaken zichzelf wel zouden redden. "Sorry, Ron!" Clara kreeg de woorden met…