Paul Kater ⁽²¹²⁾

29. Een etentje met Shelley Toen ze thuiskwamen, waren ze blij en hadden ze allebei honger. Zelfs Clara voelde dat ze iets moest eten. "We gaan snel terug naar het bos, Ron," bepaalde ze alvast. "Het is zo mooi daar, en je weet er zoveel van. Ik kan voor altijd naar je luisteren als je erover praat!" Clara at een hele boterham met jam en dronk een beker met zoete thee. Ron was verbaasd over haar eetlust. Nadat ze gegeten…

"En wat doen we nu?" Ron vroeg dat meer aan zichzelf dan aan Clara. Ze waren nu hier, en zijn brein had al genoeg moeite om dat te bevatten, maar nu moesten ze iets doen. Iets waardoor de eigenaren van dit schilderij begrepen dat ze misschien bekeken werden door de camera in het frame. "Hmm. Ik heb een idee…" Hij liep naar een plek midden in het zand en knielde daar neer. Met een paar vingers schreef hij: "Er zit…

"Nou, ik dacht dus dat we de mensen, die zo'n schilderij hebben gekocht, zouden kunnen waarschuwen. Dat ze beroofd kunnen worden, bedoel ik." Clara keek zo serieus dat Ron niet wilde of durfde te lachen om haar idee. "Dat zouden ze beslist waarderen," beaamde hij. "Het probleem is wel dat we niet weten aan wie die schilderijen zijn verkocht. Ik zou niet kunnen gokken wie die Sterrennacht heeft gekocht, of die Dali met de klokken." Clara keek even nadenkend en…

De volgende ochtend zaten ze samen aan het ontbijt. De grootste hoeveelheid was voor Ron. Clara had een half sneetje toast dat ze in haar mierzoete thee sopte. "Je moet vandaag naar je computer kijken," zei ze. "Gisteren zei je dat je dat zou doen, en je vergeet dat." Ron grinnikte. "Ik was het alweer vergeten. Dank je. Ik zal het straks doen." Clara dronk voorzichtig van haar thee, terwijl ze haar blote voeten op de zijne zette. "Leef jij…

28. Misschien word je bekeken Ron en Clara lagen in bed, hun armen en benen zo verweven dat ze op één persoon met teveel ledematen leken. Het was al donker aan het worden. "Je hebt niet veel haast om terug te gaan naar je schilderij," plaagde Ron haar. "Ben ik blij om. Het is fijner om je hier te hebben dan daar. Hier kan ik je beter vasthouden." "En jij hebt geen haast met eten," kaatste Clara terug, "en dat…

Na de sprong door de muur voelde Ron zich anders dan anders. Op een of andere manier voelde deze overgang vreemd, maar toen hij haar daarover vertelde was ze niet echt verbaasd. "Ik denk dat dat met mijn schilderij te maken heeft." Ron zag dat de klok hier niet had stilgestaan. Het was al half drie in de middag. Tijd om naar mevrouw Montgomery van Wederlicht te bellen. Al snel werd de telefoon beantwoord en hij vroeg naar de vrouw.

"Allemachtig," zei hij toen hij naar het schilderij keek. "Ik neem jou niet mee naar Boston, Clara. Als ze dat zien gaan ze met jou zaken doen en niet met mij!" De afbeelding was bijna een foto. Nee, het was nog beter dan een foto, besliste hij. "Hoe heb je dat gedaan? Ik weet dat er mensen zijn die zoiets presteren, maar... jij hebt nog nooit eerder een penseel in handen gehad." Hij ging op de kruk zitten, Clara nog…

"Hallo," zei een vrouwenstem. Ron liet van verbazing bijna zijn telefoon vallen. "Hallo, Cornelia. Met Ron. Uit Midlothian." "Hallo, Ron." Cornelia klonk absoluut niet verbaasd dat hij haar belde. "Ik zag iets van die diefstal gisteren, op TV." "Wij allemaal," zei ze. "Iedereen bij Ostring is verbijsterd en geschokt. Maar weet je, Ron, er klopt iets niet. Marcus wil daar niets van horen, maar we weten het allemaal." Cornelia vertelde het alsof ze het over het weer had. "Dus ik…

Ik vraag me de laatste dagen serieus af waarom ik nog met een nieuw, Nederlands boek bezig ben. Misschien komt dat omdat ik niet genoeg doe aan marketing en reclame en zo, maar met een baan die wekelijks meer dan 45 uur opvreet en een eigen huishouden, blijft daar weinig energie voor over. Daarnaast is de markt voor Nederlandse boeken nogal klein, en zijn er heel wat meer schrijvers op de kust die een groot/groter publiek bereiken. Daartussen maken mijn…

27. Een brief van Wederlicht Ron werd wakker met zijn neus in Clara's haar. Eerst dacht hij dat hij droomde, maar toen ze bewoog en zachtjes zuchtte, wist hij dat het echt was. Ze was hier, bij hem, in zijn armen. Zacht en warm en echt. "Goeiemorgen," fluisterde hij. "Goeiemorgen…" Ze klonk nog slaperig. Ze zei nog iets, maar dat was onverstaanbaar. "Wat zei je?" Lui draaide Clara zich om en keek hem aan. "Waarom heb ik dit niet eerder…