27. Een brief van Wederlicht

Ron werd wakker met zijn neus in Clara's haar. Eerst dacht hij dat hij droomde, maar toen ze bewoog en zachtjes zuchtte, wist hij dat het echt was. Ze was hier, bij hem, in zijn armen. Zacht en warm en echt.

"Goeiemorgen," fluisterde hij.

"Goeiemorgen…" Ze klonk nog slaperig. Ze zei nog iets, maar dat was onverstaanbaar.

"Wat zei je?"

Lui draaide Clara zich om en keek hem aan. "Waarom heb ik dit niet eerder gedaan," vroeg ze. "Zo warm en fijn en… nog fijner. Kunnen we niet blijven liggen vandaag?"

Ron kuste haar op haar neus. "Tuurlijk. Ik weet niet of jij dat volhoudt, maar we kunnen het proberen."

Samen lagen ze een tijdje te soezen.

"Moet jij niet eten?" vroeg Clara toen.

"Dan moet ik jou alleen laten," zuchtte Ron. Hij wist dat ze gelijk had.

Weer lagen ze een tijdje in stilte van elkaars aanwezigheid te genieten.

Toen zei ze: "Als we blijven liggen kan ik je schilderij niet afmaken. En jouw maag maakt rare geluiden. De hele dag in bed blijven is nog niet zo makkelijk, hè?"

"Niet echt," beaamde hij, "maar we hebben ons best gedaan."

"Ja. Zeker." Clara veegde wat haar van haar voorhoofd. "Morgen proberen we het gewoon opnieuw."

"Betekent dat dat je vannacht weer hier wilt slapen?"

Ze knikte. "Dit is fijn, Ron. Het is fijn om echt te slapen. Om jou te zien slapen vanuit mijn schilderij is fijn, maar dit is veel beter." Ze kuste hem. "Ik heb een idee. Ik ga voor jou het ontbijt maken, en dan roep ik als het klaar is."

"Zullen we het even bij koffie zetten houden voorlopig? Tot je weet hoe het allemaal werkt?" Ron vond haar idee geweldig, maar ze moest nog wel het een en ander leren.

"Ik ben veel sneller dan jij!" Clara schopte de dekens weg en sprong uit bed. Ron ging achter haar aan en 'ving' haar in de keuken. Hij tilde haar op en hield haar stevig vast. Zo keken ze een tijdje in elkaars ogen en lachten.

Clara keek hem op haar bijzondere manier aan toen hij haar weer had neergezet. "Jij maakt me zo blij, Ron," zei ze. "Ik ga koffie maken en jij vertelt me wat je vandaag gaat doen."

Ron was niet helemaal zeker wat hij zou gaan doen. Hij had maar één schildersezel en daar stond Clara's doek momenteel op. Een tweede ezel was misschien wat snel beslist want het was nog niet echt zeker dat ze zou blijven schilderen. "Ik zal eens kijken of ik met mijn voormalige schilderscollega's kan praten. Over die inbraak."

Ze zaten aan de eettafel, Ron met een echt ontbijt, Clara enkel met een beker thee met veel suiker.

Ron dacht aan Manhattan. "Daar klopt iets niet."

"Je vertrouwt die organisatie niet, hè?" Clara pikte een klein stukje van zijn brood en at dat met zichtbaar plezier op.

"Nee. Niet na wat we op TV gezien hebben."

Na het ontbijt ging Clara weer aan haar schilderij werken. Ze droeg een van Rons lange T-shirts. Haar blote benen bleven Ron maar afleiden, maar hij vond dat niet erg. Hij moest zich op een gegeven moment wel even omdraaien toen hij ging bellen.

Marcus nam niet op, dus belde hij naar Bob die vaak Ross werd genoemd. Die reageerde ook niet. Dat maakte de lijst van nummers die Ron had wel erg kort; hij had er nog maar één. Er stond geeneens een naam bij, wat wel raar was. Hij belde.