Paul Kater ⁽²⁰⁸⁾

32. Cornelia "Ik ben blij dat we weer thuis zijn," zei Clara, terwijl ze naar de auto liepen. "Het was wel spannend en leuk om zo ver weg te zijn, samen met jou, maar hier voel ik me veel fijner." Op weg naar huis hadden ze het over alles wat ze hadden gezien en meegemaakt, en Clara keek vaak naar de ring. Het steentje sprankelde in het zonlicht. Ron zag hoezeer ze ervan genoot, en voelde zich gelukkig. "Ik ben…

Ze maakte hem aan het lachen en daarvoor verdiende ze nog een knuffel. Daarna pakte Ron zijn telefoon en belde hij naar Shelley, met wie hij alles doornam. Shelley zei dat het allemaal erg goed klonk maar dat ze toch wel blij was dat hij haar hierover belde. "Heb je een telefoontje gehad van pap en mam?" vroeg ze tussen neus en lippen door. "Reken maar, boef. Ze willen dat we zo snel mogelijk naar hen toe komen," zei Ron.

"Die kant op. Daar zijn winkels. Ik wil iets moois voor je kopen." Haar gezicht en haar glimlach leken te wedijveren met de zon, vond Ron. "En wat wil je voor me kopen?" vroeg ze. "Dat is een verrassing," plaagde hij haar. Ze bleef maar vragen en raden, tot Ron een juwelierswinkel ontdekte. "We zijn er." Ze gingen naar binnen. Ron vroeg de man of ze een aantal verlovingsringen konden zien. De dame in de winkel keek het paar glunderend…

"Ik zal onze manier van werken uitleggen, en noem me alsjeblieft Madeleine. Als we dit punt bereikt hebben, stap ik graag over op een wat lossere manier van contact." Ze vertelde dat Ron vrij was in wat hij wilde schilderen, in elke stijl die hij wilde. "Wij zorgen voor een persoonlijke plek op internet waar je foto's van je nieuwe werken kunt neerzetten. Wij screenen die foto's en selecteren wat we beschikbaar willen maken voor onze clientèle. Die kunnen dan…

31. Wederlicht De telefoon piepte het koppel wakker. Ron had nog net de tegenwoordigheid van geest gehad om de receptie een 'wake-up call' te laten doen, en nu was hij kwaad op zichzelf dat hij half acht in de ochtend had gezegd. "Ron! Zorg dat het ophoudt!" Clara trok een kussen over haar hoofd tegen de herrie. Ron graaide naar de telefoon, nam op en liet de hoorn weer vallen. De herrie hield op. "Sorry voor dat kabaal, lieverd. We…

De eerste tekenen van Boston's voorsteden waren al te zien torn Clara opeens vroeg of Ron zijn telefoon bij zich had. "Jazeker. Hier." "Wil je Shelley bellen en dan je telefoon even aan mij geven?" Ron grinnikte en belde het nummer van zijn zus. "Hier, het gaat al over." Clara hield de telefoon met twee handen vast. Ze was zo'n apparaat niet gewend. "Hallo? Shelley? Dit is Clara. Nee, alles is goed hoor. Ik wil je vertellen dat je een…

Ron moest erom lachen. Ze praatte alsof hij er niet bijstond. De mevrouw keek wat verrast toen Clara en Ron begonnen te lachen, maar dat was snel voorbij. Ron vertelde haar dat hij van Clara al een schilderij had gemaakt. Natuurlijk was de mevrouw daar nieuwsgierig naar, dus gingen ze naar de coupé, waar Ron en Clara vol trots het schilderij lieten zien. De vrouw hapte even naar adem toen ze de afbeelding zag. "Dit is een bijzonder schilderij, jongeman,"…

It was still early. The first light was creeping over the high branches of the majestic tree, which the People called Kelutral. Hometree. Puvomun, a singer-teacher of the Omatikaya clan, noticed that first light while he still had his eyes closed. This moment of the day was so pure, so fresh, he didn’t want to miss it. He delighted in the soft warmth of the light as it touched his skin. A gentle breeze passed by, carrying the sound of…

En zo werd het zondag. Ze moesten al vroeg op het station zijn; de trein vertrok om zes uur 's morgens. Rons auto stond veilig op de parkeerplaats. Zijn ouders en zus waren blij voor het tweetal en hadden hen veel succes gewenst. Ze wachten samen op het perron. Ron had een weekendtas over zijn schouder, en Clara's schilderij zat in een stevige hoes. "Het komt allemaal goed, lieverd," fluisterde hij in haar oor. Hij wist dat Clara nerveus was…

This is the first chapter of the first story I wrote as in an attempt to produce fanfiction. It plays on Pandora, the world of Avatar and the Na'vi people. At the earliest morning light, Puvomun awoke. With eyes closed, he listened to the sounds. Most others were still sleeping, he heard, and the touch of the wind was gentle. With a slow movement he pushed against the side of his nivi, the hammock the people slept in. As it…