Clara's Ogen. Hoofdstuk 31, deel 2

"Ik zal onze manier van werken uitleggen, en noem me alsjeblieft Madeleine. Als we dit punt bereikt hebben, stap ik graag over op een wat lossere manier van contact." Ze vertelde dat Ron vrij was in wat hij wilde schilderen, in elke stijl die hij wilde. "Wij zorgen voor een persoonlijke plek op internet waar je foto's van je nieuwe werken kunt neerzetten. Wij screenen die foto's en selecteren wat we beschikbaar willen maken voor onze clientèle. Die kunnen dan weer zien wat hen bevalt en of ze iets willen kopen. Mocht je niet handig zijn met het plaatsen van foto's dan hebben we daarvoor allerlei hulpmogelijkheden."

Ze vertelde dat Wederlicht hard had gewerkt om het proces zo eenvoudig en duidelijk te maken. "Jij hebt ook de optie om een verkoopprijs aan te geven. Wij kunnen die aanpassen, en als het verschil te groot is dan nemen we contact op met je, om te overleggen. De standaardverdeling bij ons is zestig procent voor jou en de rest voor Wederlicht." Weer keek ze even naar Clara. "Maar over alles kunnen we, na verloop van tijd, onderhandelen."

Ron was verbaasd over die verdeling. Dat was heel veel voor hem. Fifty-fifty zou voor hem ook al een mooi voorstel zijn, dus zou hij voorlopig niet willen onderhandelen. "Dat zijn mooie cijfers," zei hij dus. Mooier dan hij bij Ostring had gezien, maar dat hoefde verder niemand te weten.

Madeleine knikte en stond op. Ze ging tegenover het tweetal zitten, blijkbaar teleurgesteld door het gebrek aan interesse voor haar van Clara's kant. "Dat doet me deugd, Ron. Volgens mij heb ik het nu over alles gehad. Is er nog iets waar je meer over wilt horen? Is er nog iets aan dingen dat je mist ten opzichte van je vorige werkgever?"

Ron wist dat het nu helemaal op hem aankwam. Clara was een lief en bijzonder mens, maar van dit soort dingen wist ze nog helemaal niets, dus volgde hij Shelley's orders. "Ik vind dit een prachtig voorstel, Madeleine. Toch wil ik er nog even over nadenken voor ik beslist. Als dat geen probleem is."

"Natuurlijk niet, Ron. Op dit moment zijn we nog in een vroeg stadium, en onze samenwerking kan op elk moment beginnen als we er ons allebei goed over voelen." Ze stond op. Ron en Clara volgde haar voorbeeld. "Jullie hebben mijn e-mailadres en mijn telefoonnummer. Je kunt altijd bellen." Madeleine gaf haar visitekaartje aan Clara. "Ik ben blij dat jullie de moeite wilden nemen om helemaal hierheen te komen." Ze keek weer naar Clara. "Het gebeurt niet vaak dat zo'n bijzondere vrouw in mijn kantoor is," zei ze. "Die jurk staat je als gegoten. Alsof hij op je lijf is geschilderd, bijna." Het zou Ron niet verbazen als de vrouw op dit moment zou gaan kwijlen.

Clara glimlachte. "Dank je. Ron heeft deze jurk… uitgekozen. En het was fijn om je te ontmoeten, Madeleine." Ze gaf de vrouw even een hand.

"Je bent een man met smaak," zei Madeleine, die hem ook een hand gaf. "Ik zal mijn secretaresse vragen om jullie naar buiten te begeleiden." Ze liep naar een deur en praatte met iemand. Dat bleek dezelfde jonge vrouw te zijn als die voor de koffie en de thee had gezorgd.

Toen de twee buiten waren liepen ze hand in hand in de richting van een straat waar ze, op de heenweg, winkels en restaurants hadden gezien.

"Ze bleef maar naar me kijken, Ron," zei Clara. "Zag jij dat ook?"

"Zeker," zei hij, en legde uit dat sommige vrouwen meer van vrouwen hielden dan van mannen, en sommige mannen dat hadden met mannen.

"Hmm. Ja. Dat kan, denk ik. Ik houd meer van jou, Ron." Ze hield zijn hand stevig vast. "Ik ben blij dat jij niet zo'n man bent. Waar gaan we heen?"