Clara's Ogen. Hoofdstuk 32, deel 2

Ron werd wakker. Hij rook koffie. Toen hij zijn ogen opende zag hij Clara naast hem zitten, met een kop koffie in haar handen.

"Ik hoop dat je het lekker vindt," zei ze terwijl hij overeind kwam en de beker aannam.

De schilder keek in stilte naar haar en vond haar het mooiste wezen dat hij ooit had gezien, zoals ze daar zat. Ze had een lang shirt van hem aan en gekruiste benen.

"Als het van jou komt is het altijd goed," zei hij. "En de koffie is perfect."

"Altijd goed? Ook als de toast verbrand is?" Er was een glinstering in haar ogen die hem vertelde dat dat niet was gebeurd.

"Zelfs verbrande toast," zei hij. "Niet dat ik dat zou eten, maar ik zou daar geen probleem van maken."

Clara grinnikte. Ron zag hoe ze, schijnbaar onbewust, de ring aan haar vinger aanraakte. Toen ze ag waar hij keek, keek zij ook, en glimlachte. "Dit is zo mooi, Ron."

Hij zette de koffiebeker weg en stak zijn armen naar haar uit. Meteen dook ze erin en verstrengeld lagen ze een tijd op bed. "Jij bent mooi, Clara. Die ring is enkel een symbool van mijn liefde. En ik zal altijd van je houden."

"Zelfs als ik je eten laat aanbranden," zei ze.

"Zelfs dan," zei hij. Hij snoof even. "Volgens mij ben ik vandaag wel veilig."

"Ja, klopt," zei Clara, knikkend. "Maar ik wil het even zeker weten voor als het nog eens gebeurt." Na een kus op zijn wang vroeg ze wat hij vandaag van plan was.

"Ik zou iets aan Shelleys schilderij moeten doen," zei hij.

"Ja! Goed idee. En ik help je daarmee."

"Afgesproken. Maar nu nog even niet, want je voelt veel te fijn zo, in mijn armen…"

~~~

Na een uur werden ze wakker. Rons koffie was koud geworden, maar Clara was bij hem onder de dekens gekropen en dat maakte alles goed. Ron kon altijd nieuwe koffie zetten; deze tijd samen met haar was onbetaalbaar.

Ze stonden op en douchten samen. Daarna ontbeten ze.

Ron zette een doek op voor Shelleys schilderij, terwijl Clara thee maakte voor hen beiden. Ze vond dat Ron teveel koffie dronk, en hij protesteerde nooit over de thee.

Ze keek toe hoe hij kleur aan het schilderij toevoegde. De details kwamen tot leven.

Ron stapte terug om zijn werk te bekijken en zei: "Soms voelt dit als toverij, weet je dat? Dezelfde soort toverij als toen ik jouw ogen tekende. Hij keek in diezelfde ogen. "Wat heb je toch een mooie ogen, Clara."

Clara bloosde. "Dank je, maar jij hebt ze geschilderd."

"Ik denk niet dat ik ooit nog eens iemand of iets zo mooi kan maken als jij, Clara van Gogh." Hij legde de penseel neer en trok haar even tegen zich aan.

Ze kuste hem op de wang. "Niet vergeten om Madeleine Montgomery te bellen als je besloten hebt of je met Wederlicht wilt gaan werken."

"O. Ehm. Ik denk dat ik je bij Shelley vandaan moet gaan houden. Je begint haar slimmigheid over te nemen!" Hij knipoogde. "Maar je hebt gelijk. Als ik dit stukje van het schilderij af heb, dan zal ik haar bellen."