Clara's Ogen. Hoofdstuk 32, deel 3

Hij pakte de penseel weer op, en Clara liep even weg. Ze kwam terug met zijn telefoon. Terwijl hij werkte vroeg ze steeds of hij al klaar was, maar hij vond steeds weer een plekje dat net even beter kon. Op een gegeven moment trok ze de penseel uit zijn handen. "En nu moet je bellen, Ron."

"Wat krijgen we nou?" Hij had dit niet verwacht, zeker niet van haar.

"Bellen." Ze duwde hem de telefoon in handen. "Als je nu niet belt, dan maak ik Shelleys schilderij af. Ik denk niet dat je dat wilt." Ze keek uitdagend, terwijl een glimlachje om haar mond speelde.

"Oké, oké, ik bel al!" Ron lachte terwijl hij het nummer opzocht. Toen de telefoon overging zette hij de speaker van zijn toestel aan, zodat Clara kon meeluisteren.

"Madeleine Montgomery, goedemiddag."

"Hallo Madeleine, Ron Brooks hier. Hoe gaat het?"

"Hallo Ron, wat leuk dat je belt. Met mij gaat het goed. En met jou? En je mooie vriendin?"

"Met ons gaat het ook goed." Ron knipoogde naar zijn mooie vriendin. "Ik bel om te laten weten dat we alles besproken hebben. Ik ga graag met jullie in zee."

"Dat is mooi nieuws, Ron. En dat meen ik. Ik zal meteen onze juridische afdeling inseinen, zodat die de contracten klaar kunnen maken. Die worden dan zo snel mogelijk opgestuurd. Als je die dan wilt doorlezen, en een getekende kopie naar ons terug wilt sturen, dan is de overeenkomst rechtsgeldig. We hebben een standaard proefperiode van drie maanden, waarna elke partij het recht heeft om de overeenkomst te annuleren. Is dat acceptabel?"

"Dat klinkt prima, dank je," zei Ron.

"Prachtig. Welkom aan boord, Ron. Laten we hopen dat we die drie maanden met veel plezier doorkomen, en dat onze samenwerking langer duurt dan die bij je vorige werkgever."

"Dat hoop ik ook," zei Ron. "We hebben drie maanden de tijd om daar achter te komen."

"Precies," zei Madeleine vanuit Boston. "Maak er een mooie dag van samen, Ron en Clara, en mijn dank voor het telefoontje."

Ron nam ook afscheid en hing op.

Clara keek hem glunderend aan. "Dat was spannend, Ron. Nu heb je een nieuwe baan als schilder, en ik was erbij om het te horen."

Ron pakte haar hand en kuste haar vingers voor hij haar de penseel afnam. "Ja. Jij bent hier. Bij me." He raakte haar wang even aan. "En ik kan niet uitdrukken hoe blij ik daarom ben, Clara." Weer realiseerde hij zich dat dit allemaal was begonnen met een eenvoudige tekening van twee ogen. De twee ogen die hem nu aankeken vanuit een lief en blij gezicht. Het gezicht van de vrouw waar hij nu mee verloofd was.

Langzaam keerde hij zich weer naar het schilderij waar Shelley en haar mysterieuze aanbidder hun picknick hadden, bij het meer. "Welke kleur jurk heeft ze aan," vroeg hij zich opeens af.

"Blauw," zei Clara beslist. "Ze heeft vaak blauw aan, en dat staat haar erg goed."

Ron grijnsde. "Jij let echt goed op. Ik krijg het idee dat jij al meer van haar weet dan ik!"

Clara knikte. "Ja. Ik let op. Vooral op jou, maar ook op mensen die belangrijk zijn voor jou, Ron."