Clara's Ogen. Hoofdstuk 31, deel 4

Ze maakte hem aan het lachen en daarvoor verdiende ze nog een knuffel. Daarna pakte Ron zijn telefoon en belde hij naar Shelley, met wie hij alles doornam. Shelley zei dat het allemaal erg goed klonk maar dat ze toch wel blij was dat hij haar hierover belde.

"Heb je een telefoontje gehad van pap en mam?" vroeg ze tussen neus en lippen door.

"Reken maar, boef. Ze willen dat we zo snel mogelijk naar hen toe komen," zei Ron. "En dank je wel, hè?"

"Graag gedaan, broertje. Alles voor jou en jullie geluk, dat weet je." Shelley probeerde niet eens haar lachen te onderdrukken. Toen vertelde Ron en Clara haar over de ringen die ze hadden gekocht.

Shelley slaakte een gil. "Is het echt?"

"Helemaal echt, Shell," zei Ron, "maar bewaar dat nieuws, oké? Wij willen dat zelf aan onze ouders vertellen."

Shelley beloofde haar mond dicht te houden. "Nu een stukje advies, Ron. Niet te snel een antwoord naar die lui van Wederlicht sturen. Kom eerst terug naar huis, denk erover na, en bel ze dan met je beslissing. Dat komt beter over. Dan heb je er echt over nagedacht, al ga jij er niet echt over nadenken. Daar ken ik je goed genoeg voor."

"Hé, ik heb er zeker over nagedacht," wierp Ron tegen.

"Ja, dat zal wel, maar een minuut telt niet, meneer de schilder. Gewone mensen doen daar een paar uur over. Vertrouw me nou maar."

"Zeker, Shell. Fijne dag nog, wij gaan leuke dingen doen."

"Gelijk hebben jullie. Geniet van vandaag en elkaar, en dank je dat jullie me dit mooie nieuws lieten weten. Ik ben zo blij voor jullie!"

"Ik ben ook blij," zei Clara. Ze had een glimlach op haar gezicht. "Tot ziens, en een fijne dag, Shelley!"

Na het telefoontje aten ze de rest van hun lunch op, en ze bedachten wat ze de rest van de dag gingen doen. Ze waren tenslotte in Boston, een oude stad met veel historie. Ron schoot een serveerster aan en vroeg haar of zij een idee had.

"O, zeker. Jullie moeten beslist de Freedom Trail wandeling doen. Dan kom je langs allerlei belangrijke plekken," zei ze. "Het is echt boeiend. Mijn vader begeleidt mensen op dat soort wandelingen. Wacht even." De vrouw greep haar telefoon en belde iemand. Toen pakte ze een papiertje en schreef snel iets op. "De volgende wandeling begint over vijftien minuten. Dat halen jullie met gemak." Ze vertelde het koppel waar ze heen moesten lopen.

Ron en Clara bedankten haar en verlieten de restaurant. Ron liet een aardige fooi voor de behulpzame vrouw achter.

De wandeling was inderdaad erg leuk, en de gids was een vrolijke man die een hoop feiten wist. Aan het eind van de wandeling waren de twee aardig moe, dus zochten ze hun hotel op en, na een makkelijk avondeten in het restaurant, gingen ze op tijd naar bed. De volgende morgen moesten ze vroeg op, want de trein terug naar huis vertrok al om half zeven…