Clara's Ogen. Hoofdstuk 32, deel 4

Ron begon te schilderen tot hij het genoeg vond voor die dag. Hij had zijn ideeën al een heel eind in het doek verwerkt, en morgen was er tijd voor de rest. "Nu gaan we iets anders doen."

"En wat gaan we doen?" Clara keek hem aan.

"Ik kan verder gaan met jouw bos. Of we maken een schilderij van de sterren van gisteravond. Of…"

"Of?"

Hij tilde haar op en droeg haar naar de slaapkamer.

Van schilderen kwam de rest van de dag niets meer…

~~~

De volgende ochtend, ze zaten net te ontbijten, rinkelde Rons telefoon. Hij was erg verbaasd; zo vroeg belde er nooit iemand.

"Hallo?" zei hij, omdat hij het nummer niet herkende, en zijn telefoon gaf ook niet aan wie het was.

"Ron? Met Ross."

Ron keek op. Ross, die eigenlijk Bob heette? Waarom belde hij? "Ross. Wat is er aan de hand?"

"Cornelia, Ron. Ze wordt vermist."

"Wat?" Ron zette snel de speaker aan. "Cornelia vermist? Hoe? Sinds wanneer?"

"Weten we niet, man. Je weet hoe ze is, altijd op haarzelf, en niet vaak bij het avondeten. Niemand had haar gezien de afgelopen week, dus hebben we het kantoor gebeld en die kwamen om haar deur open te maken. Al haar spullen zijn er, maar zij is pleite."

Ron kreeg een onprettig gevoel in zijn maag. Cornelia had hem gebeld over de commotie bij Ostring, niet eens lang geleden, en nu was ze verdwenen? Onwillekeurig dacht hij aan de vreemde omstandigheden waaronder Tim verdronken was. "Is de politie al gewaarschuwd?"

"Ja, die waren hier ook. Hebben overal foto's van gemaakt en verklaringen opgenomen, en nu zijn ze de zaak aan het onderzoeken. Heel maf, man, net als Tim. Weet je nog?"

"Hoe kan ik dat vergeten, Bob." Ron sloot zijn ogen en haalde diep adem. "Dank je dat je het laat weten. Als ik iets kan doen dan moet je bellen, oké?"

"Zeker. Hé, hoe is het met jou?" vroeg Ross – Bob.

"Prima, dank je. Ik ben verloofd en we gaan trouwen."

"Wauw!" Ross klonk onder de indruk. "Daar gaat weer een vrijgezel, knap balen, weet je dat? Maar fijn voor je, makker. Bewaar mijn nummer en laat me weten wanneer de grote dag is. Dan kom ik om een schilderij van jou en je meisje te maken. Hoe heet ze?"

"Clara," zei Clara.

"O, hé Clara, leuk om je te horen! Mooie naam ook. Ik ben Bob maar noem mij maar Ross. Is Ron goed voor je?"

"Zeker, Ross, dank je," zei ze.

"Mooi, cool. Goed, we houden contact, hè, Ron? Hou je netjes en geef Clara een kus van me. Ik zal de anderen vertellen wat ik net hoorde!" En meteen was de verbinding verbroken.

Ron legde de telefoon neer. "Dat klinkt niet goed."

"Over die kus, Ron?" Clara keek onschuldig. "Ik weet wat je bedoelt." Ze pakte zijn handen. "Je moet Ross z'n nummer echt bewaren."

Ron knikte en gaf haar de kus waar ze recht op had. Toen sloeg hij Ross' nummer op in de telefoon. Daarna zocht hij Cornelia's nummer op en belde. Er werd niet opgenomen. "Cornelia, dit is Ron. Als je me hoort en je kunt reageren, bel me dan terug. Ross belde en zei dat je verdwenen bent." Daarna hing hij op. "Geen antwoord, dus heb ik een bericht ingesproken," verklaarde hij zijn woorden voor Clara. "Hopen dat ze terugbelt."