33. Papieren

"Je zit ergens over te denken, Ron," zei Clara. Ze pakte zijn koffiekopje en liep naar de keuken om de koude inhoud weg te kiepen. "Wat is er?" vroeg ze toen ze weer terug was.

"Je papieren," zei Ron.

"Ik heb geen papieren, gekkie. Ik heb een schilderij!"

"Precies, en dat is niet genoeg om te kunnen trouwen. Weet je nog?"

"O. Ja. Dat. Dat herinner ik me…" Clara pakte haar thee op. "En dat is lastig, hè? Omdat je het er steeds weer over hebt."

"Ik ben bang van wel. We moeten met een goed verhaal opkomen om te zorgen dat je hier officële papieren krijgt. Misschien kunnen we iets doen met iets dat zo moeilijk uit te pluizen is dat ze ons meteen geloven, bijvoorbeeld dat je hier kwam vanuit het buitenland om met me te trouwen, dat je papieren zijn gestolen en dat je hier nu gestrand bent."

"Maar ik kom niet uit het buitenland, Ron."

Hij grinnikte. "Wij weten dat, maar de mensen die voor jou de papieren kunnen regelen weten dat niet. We kunnen zeggen dat je uit Frankrijk komt. Vincent woonde daar ook een tijd, al was hij Nederlands. Hmm… Misschien kan ik wat oude Franse documenten vinden op het internet, en daar wat mee prutsen." Ron had een antieke versie van Photoshop op zijn computer en daar kon hij aardig mee overweg. Het leek een beetje op schilderen, en het was voor een goede zaak, zo vertelde hij zichzelf.

"Maar je wilde toch beginnen met de sterrennacht?" Clara vond dat best belangrijk.

"Doe ik. Doen wij, zelfs. Maar dit is ook belangrijk, ma chérie. Dat is Frans en betekent lieveling." Hij stond op, kuste haar op haar neus en nam zijn koffie mee naar de woonkamer, waar hij zijn oude computer opstartte. Clara liep natuurlijk met hem mee, die was heel benieuwd wat hij allemaal ging uithalen.

Ron vond op internet al snel wat officieel uitziende documenten als een paspoort en een geboortecertificaat. Hij maakte een foto van Clara en zette die over naar zijn computer.

"Wat ben je toch allemaal aan het doen?" vroeg Clara, terwijl hij druk bezig was met het toetsenbord en de muis.

"Ik ben illegale dingen aan het doen," gaf hij meteen toe. "Ik probeer een vals, Frans paspoort voor jete maken, en een papier waarop staat waar en wanneer je bent geboren. Ik heb wat mooie adressen in Frankrijk opgezocht," voegde hij daaraan toe. Zijn toewijding dreef hem, en een paar uur later spuugde de printer een paar vellen papier uit.

Clara bekeek de vellen papier. "Ze zien er heel echt uit, Ron." Ze had zijn rijbewijs wel eens gezien, dus kon ze er wel iets over zeggen, als was dat niet echt veel.

"Ik hoop het. De volgende stap is naar het postkantoor, om wat kopieën te maken. Daardoor ziet het eruit alsof jij voorzichtig was en kopieën van je belangrijke papieren mee hebt gebracht. Gossie, ik voel me een crimineel meesterbrein!"

Met de papieren gingen ze aan tafel zitten. Ron en Clara herhaalden de details van de papieren en haar bedachte achtergrond tot ze er beiden ziek van waren. "Je bent geboren in Arles in Frankrijk. Vincent heeft daar ook een tijd gewoond. Je woonde in de Rue Trianon. En dan hebben we dit; het trouwcertificaat van je ouders. Die zijn overleden."

"Ja, weet ik nog," knikte Clara. "Hugo en Silvie van Gogh. Dat zijn mooie namen, Ron. Ik zou blij zijn als mijn ouders zo heten."

"Zo heetten ze ook. Dat moet je echt in je hoofd houden. Niet alsof, maar echt. En als we met die papieren naar het gemeentehuis gaan, moet je misschien een beetje zielig doen en je charme in de strijd gooien. Dan helpen ze ons beslist wat makkelijker."

Ze herhaalden daarna alles nog één keer. Toen ging Ron aan de slag met zijn eigen 'Sterrennacht'. Later die middag zouden ze de kopieën gaan maken en naar het gemeentehuis van Midlothian gaan om te zien of de namaakpapieren geaccepteerd zouden worden.