Paul Kater ⁽²⁰⁹⁾

I wonder about the word literally, and the way it's used lately. I literally did this on my laptop just now. (This person had created a drawing.) I asked in what other way than literally they might have done that, and the answer was: "What do you mean?" Asking if they'd ever heard of 'figuratively' got me no reaction any more. On Twitter, a while ago, I saw someone who wrote: "I literally died!" (Using twitter for iPhone.) There I…

Tot het taxibusje kwam was hij bezig met opruimen en schoonmaken, wat niet erg nodig was. Ron keek nog eens rond. Hij had hier fijn gewoond en gewerkt. Jammer dat Ostring en co zo'n schaduw over het geheel had gegooid. Teruggaan naar huis, naar Virginia, was het beste wat hij nu kon doen. Dat wist hij in zijn hart. Zijn telefoon piepte. De taxi was er. Ron begon zijn spullen naar de lift te slepen, en kreeg daarbij hulp van…

And I'm not Dr Martin Luther King. Around Christmas last year I did have a dream. A very vivid one, one that I could almost call 'lucid'. From that dream, a story is developing. A science fiction story. Crazy, yes? Probably, if you're not a writer or another kind of artist. Dreams are powerful 'beings', that can do a lot of things. The basis of the dream and the story have been used before: Man gets abducted by aliens to…

Ron wist wat hij kon verwachten bij een terugkeer in de 'buitenwereld'. Hij vond snel zijn evenwicht terug en, tot zijn grote vreugde, voelde hij Clara nog steeds in zijn arm. Hij trok haar tegen zich aan en schrok even van haar korte gil toen haar blote voeten de koude linoleumvloer raakten. "Het is oké, lief, we zijn er. Het is je gelukt," fluisterde hij in haar oor, terwijl ze haar gezicht tegen zijn schouder hield. "Ron," fluisterde ze. "Ik…

Ron kon in gedachten zien hoe ze op haar onderlip beet, zoals ze vaker deed als ze onzeker was. "Bang zijn is niet erg, Clara. Wacht… ik moet even wat opzoeken…" Hij pakte zijn telefoon en bladerde door de foto's die hij gemaakt had. Ja, hij had zowaar nog wat foto's van zijn huis en de omgeving van Midlothian. "Ik kom naar je toe en ik breng mijn telefoon mee. Dan kun je eens kijken naar wat plaatjes." Hij hoopte…

"Ik zal regelen dat je schilderijen uit onze kluis worden gehaald, Ron," zei meneer Ostring daarna. "Ze worden bij de voordeur neergezet. Het zijn tenslotte jouw werken." Ron voelde verbazing in zich opwellen. Niet alleen omdat de man daaraan dacht, maar door alles wat er sinds die eerste dag was gebeurd was hij die schilderijen vergeten. Hij bedankte de man nogmaals en verliet toen het kantoor. Ron bezocht Jess nog even en vroeg haar om Barbara, zijn vast contact hier,…

To everyone who happens to pass by here, I wish a Merry Christmas. May your days be good, the step into the new year even better, and may books pave your way. Speaking about books: after 3 attempts I am finally getting close to the end of a sequel to "A Girl Named Sandy". Happy days and happy reading, everyone!

22. De grote sprong Het was druk op de bovenste verdieping van het Ostring-gebouw. Op een na alle schildersezels waren bezet, dus de zaken gingen erg goed, dacht Ron. Het was een wrange gevoel. Hij pakte zijn spullen op en keek naar de mysterieuze glimlach van Mona Lisa. Het schilderij was bijna klaar, er waren enkel nog wat details die aandacht vroegen. Vooral de 'oude' uitstraling van het doek was een ingewikkeld en tijdrovend proces. Terwijl hij werkte, merkte Ron…

Hij bewoog een klein beetje, om haar beter te kunnen zien. Clara leek een beetje wakker te worden. Ze klemde een arm om hem heen en mompelde iets dat leek op: "Nog niet weggaan…" Ze leek wakker te schrikken van het geluid van haar eigen stem. "Ron!" fluisterde ze, alsof ze bang was iemand anders te wekken. "Je bent nog hier! Ik ben in slaap gevallen! Het spijt me zo!" "Hé, Clara, rustig maar. Ik kijk graag naar je als…

De trouwe bezoekers van dit blog zullen deze ogen onderhand wel kunnen dromen. Ik ook, trouwens. Het is bijna gedaan. 104.000 woorden heb ik al 'omgeschreven' van het Engels naar het Nederlands, en er zijn er nog een goede 1850 te gaan. Niet te geloven, zoveel tekst als er in meer dan 100.000 woorden zit! Weet ik nog hoe lang ik hier al mee bezig ben? Ja. Ik had het opgeschreven. 13 maart 2021 ben ik met dit stuk begonnen.