Beste lezer,

Een tijdje terug ben ik begonnen met... tekenen. En nee, ik ben nog niet erg goed, maar je begint altijd bij het begin, nietwaar?

Een van de figuurtjes die ik opeens bedacht is Hexia. Een jonge heks. Opeens had ik een aantal ideeën bij Hexia, en ben ik wat aan het schrijven gegaan. Dat zijn nu een 600 woorden, en die wil ik hier met je delen. Gewoon om ze te laten zien. Misschien zelfs een commentaar te krijgen.

Het moge duidelijk zijn dat dit een op kinderen gericht boek zou kunnen worden. Hexia zie ik een beetje als een nieuwe Pippi Langkous.

Welnu, hier het eerste stukje Hexia. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.

Hexia

"Hee, jij daar. Hoe heet jij? Ik heet Hexia. Eigenlijk Hexietta, maar mama noemde me altijd Hexia. Ze zei ook wel eens 'wandelend ongeluk', maar dat is zo'n lange naam, die gebruik ik niet."

De jonge heks zit op de wiebelige stoel aan haar tafel. De stoel wiebelt omdat een poot is afgebroken. Hexia heeft dat een beetje gerepareerd door een boek onder de gebroken poot te schuiven. Dat past net niet helemaal, maar goed genoeg om op te zitten.

Ze zou graag een andere stoel willen, maar ze heeft er maar één, dus daar moet ze het voorlopig dus mee doen.

"Ik woon hier alleen in dit huisje," vertelt Hexia. "Vroeger woonde ik bij mijn ouders, maar die zijn weggewaaid. Ik heb nog geprobeerd ze te vinden, maar de storm was heel sterk, en heeft ze op hun bezems meegenomen. Verder dan ik kan lopen, anders had ik ze wel gevonden."

Het huisje waar ze nu woont, is eigenlijk niet van haar. Het huis van haar ouders is door de storm kapot gewaaid, en ze kon het niet repareren. Dit huisje, in het bos, stond er nog wel, en het was helemaal leeg. Op de tafel en de stoel na, dan.

Maar tegen wie praat Hexia eigenlijk? Het is een kikker, die ze in het bos heeft gevonden. Er wonen wel mensen in de buurt, maar daar praat ze niet zo vaak mee. Die vinden haar maar raar, en ze weten dat Hexia een heksenkind is.

"Kwaak." Dat is het enige antwoord dat de kikker tot nu toe heeft gegeven, maar voor Hexia is dat genoeg.

Ze wiebelt eens extra met de stoel. "Jij weet zeker ook niet hoe je dit moet repareren, hè?" Ze pakt de kikker en zet hem op de grond. "Zo. Kun je het beter zien."

Hexia gaat met gekruiste benen op de grond zitten en wacht. Misschien zijn kikkers wat langzaam met het bedenken van oplossingen voor gebroken stoelpoten.

Na een hele tijd, als haar billen koud worden, en haar benen stijf, besluit Hexia weer op te staan. Ze kreunt. "Ik word oud!" Dat zei haar vader ook altijd, als hij een tijd op de grond had gezeten.

De kikker wordt weer op tafel gezet, maar tegen de tijd dat Hexia op haar stoel is geklommen, is de kikker weg.

"Hee, waar ben je?" roept ze.

"Kwaak," zegt de kikker, die inmiddels bij de open deur zit. "Kwaahaaaak." En na dat woord springt het dier het huis uit.

"Huh. Jammer." Hexia haalt even haar schouders op. "Nou ja, hij kon toch geen stoelen repareren."

"Hexia? Ben je binnen?" vraagt een stem. De stem klinkt van ver weg. Het is de stem van mevrouw Hollebeker, die het dichtst bij haar in de buurt woont, en probeert een beetje voor de jonge heks te zorgen.

"Mevrouw Hollebekerrrr!!!" Hexia vindt het geweldig om die 'r' lang door te laten rollen. "Ja, ik ben binnen. U kunt gewoon binnenkomen, hoor."

Ondanks die woorden kijkt mevrouw Hollebeker eerst voorzichtig de kamer in. "Gelukkig."

De vrouw is een paar keer een beetje geschrokken. Bij een aantal vorige bezoeken, lang geleden, was Hexia nog wel eens aan het oefenen met haar toverstok. Dat oefenen ging toen nog wel eens verkeerd. Nu trouwens ook, maar niet meer zo erg.

"Hebt u mijn kikker gezien?" vraagt Hexia.

"Jouw kikker?" Meteen kijkt mevrouw Hollebeker angstig. "Je hebt toch niemand in een kikker veranderd?"

"Nee. Gevonden in het bos," zegt Hexia, "en hij kon geen stoelen repareren, dus is hij weer naar huis gegaan."

"Stoelen... repareren..." Mevrouw Hollebeker moet dat toch even langzaam laten bezinken. "Kikker, zei je toch?"

"Ja." Hexia snapt de vraag niet zo goed. Ze praat tenslotte niet echt zachtjes.