Clara's Ogen. Hoofdstuk 39, deel 6

Rons ouders waren er uiteraard ook, en die wandelden met het tweetal mee het park in. Ron had gevraagd om Clara niet 'weg te geven', maar ze zouden samen naar de plek lopen waar de ambtenaar van de burgerlijke stand op hen stond te wachten. De vrouw had er plezier in om dit huwelijk op zo'n bijzondere manier te voltrekken.

Opeens kwam ergens muziek vandaan. Ron en Clara liepen langzaam naar de plek waar het zou gebeuren. Zoë en Shelley liepen mee, en opeens liep een man met zwart haar naast Shelley. Ron vroeg zich heel even af wie dat was, maar had geen tijd of zin om daarover na te denken.

Ze stonden stil bij een tafeltje waar twee stoelen stonden. Op die stoelen stonden de tekeningen van Clara's ouders, die Ron had gemaakt. Clara zuchtte hoorbaar.

Toen begon de ambtenaar te spreken, en Ron en Clara waren even helemaal van de kaart, tot ze allebei hun jawoord hadden uitgesproken.

Hij had geen uitnodiging nodig om de bruid te kussen…

~~~

Ron en Clara waren onder de indruk van het aantal mensen dat was gekomen om hen te feliciteren. Het duurde een hele tijd voor ze iedereen hadden bedankt, en gedag hadden gezegd,

Gedurende het familie-etentje in het restaurant, dat bij het park lag, werd er uitgebreid getoast. Ron en Clara deden heel voorzichtig met hun wijn en de champagne, maar toen het diner ten einde was, hadden ze allebei meer dan genoeg alcohol gehad. Zoë had alleen vruchtensap gedronken, en een klein beetje champagne bij de eerste toast, dus was die prima in staat om het tweetal weg te brengen.

Vader en moeder nodigden het verse echtpaar uit om mee naar hun huis te komen. "Want de overgang van al die drukte naar helemaal niets is misschien wat groot," vond moeder. Ron dacht dat ze het gewoon leuk vond om hen nog een tijdje in de buurt te hebben, en ze vonden dat prima. Het was misschien een rare manier om door te gaan met deze dag, maar Ron en Clara hadden al genoeg mensen gezien. Een groter feest dan dit hadden ze zich niet voor kunnen stellen.

De familie zat in de tuin van het ouderlijk huis, met koffie en thee. Regelmatig kwamen er mensen langs die het bruidspaar feliciteerden.

Ron en Clara waren wel erg geïnteresseerd in Shelleys vriend, Martin. "Hij ziet er niet erg uit zoals ik hem schilderde," fluisterde Ron naar Clara.

"Je had ook niet veel detail geschilderd," reageerde zij.

"Hebben jullie het over Martin?" Shelley had het wel duidelijk in de gaten.

"Hé, moet jij geen aandacht aan hem geven in plaats van ons?" vroeg Ron.

Martin, die zich wat op de achtergrond had gehouden, schoot in de lach. "Ze geeft me echt genoeg aandacht, hoor. Geen zorgen. Het is tenslotte jullie dag. Het is wel raar om jullie op deze manier te ontmoeten, maar het maakt het wel erg bijzonder."

Ron vond Martin nu al een geschikt iemand. Hij was beslist beleefd, had een aangename stem en hij leek bijna te goed bij Shell te passen.

"Sommige dingen zijn voorbestemd," zei Rons moeder, toen Zoë en zij met potten koffie en thee een nieuwe ronde maakten.

"Ik zal deze ontmoeting niet snel vergeten," beaamde Martin.

"Ha, er is er nog een die je niet mag vergeten," zei Shelley, en knipoogde naar hem. Dat leverde haar een knuffel op, en wat oooh's en aaaah's van de anderen.

Ron vond het geweldig dat Shelley nu echt een vriend had. Zouden die twee ooit net zo gelukkig zijn als Clara en hij? Hij betwijfelde het.