Clara's Ogen. Hoofdstuk 39, deel 5

Shelley gaf niet zo snel op. Zij claimde Clara, en Zoë nam Ron onder haar hoede, want aan hem kon ook nog wel iets aan verbeterd worden.

"Kijk, dit heb ik voor je meegebracht," zei ze, toen ze drie rode anjers pakte en die op zijn jasje speldde. "Clara had al iets laten vallen over een rode jurk, en dus past dit prachtig bij haar, en jou." Ron keek naar de bloemen en was verrast dat Zoë en Shelley iets wisten dat hij niet wist.

"En nu je haar. Dat moet ook beter, Ron."

"Vergeet dat maar. Mijn haar heeft een eigen wil," zei Ron.

Zoë zei dat ze haarspray bij zich had waarmee ze alles aandurfde, als hij maar bleef zitten. Ron liet haar dus haar gang gaan, en na een tijdje moest hij haar gelijk geven. Zijn haar zat zowaar netjes.

De 'kapster' keek hem aan in de spiegel. "Netjes, maar…"

"Maar?"

"Maar niet jij, Ron." Ze haalde haar hand door zijn haar tot het weer zat als van tevoren. "Zo. Dat ben jij. Anders zou je mooie bruid je niet eens herkennen."

"Hé, zijn jullie klaar?" riep Shelley vanuit de slaapkamer. "Ik ben klaar, en als jullie ook zover zijn…"

"Ron, blijf maar zitten," zei Zoë. "Kom maar op!" riep ze toen naar Shelley en Clara.

"Ik zit prima," zei Ron.

Toen kwam Clara binnen.

Zelfs Zoë hapte even naar adem.

Shelley had Clara's haar opgestoken met kleine, rode pinnetjes, en een aantal uiteinden waren omgetoverd tot grote krullen. Clara had een boeket met witte en roze bloemen in haar hand, en ze had rode schoenen aan.

"Mijn hemel…" zei Ron verbaasd. "Mijn hart… wat…"

"Dat zei ik toch?" zei Zoë. "Clara, wat ben je mooi!"

"Hé, stop, dat is mijn tekst," zei Ron, terwijl hij naar zijn bruid toeliep.

Zoë en Shelley hadden hun telefoons al in handen en maakten snel wat foto's. "Jullie zien er superprachtig uit," vonden ze allebei.

"Clara… Ik houd van jou," fluisterde Ron, die niets anders meer zag dan haar gezicht.

"Ik houd ook van jou, Ron," zei Clara zachtjes. Ze leek van binnenuit te stralen.

"Ehm, ik wil jullie niet storen, maar we moeten nu toch wel gaan," zei Shelley. "Zoë, help je me om ze naar buiten te duwen?"

Ron en Clara voelden zich als in een droom toen ze naar buiten liepen en daar in een grote, witte limousine werden geholpen. De auto was zo volgeladen met bloemen dat het een wonder was dat Zoë kon zien waar ze reed.

Ze kwamen bij het park waar het huwelijk zou worden voltrokken.

Ron keek verbaasd naar alle auto's die er stonden. "Ik dacht dat het park dicht zou zijn vandaag."

Shelley schudde haar hoofd. "Die zijn hier voor jullie twee, sukkel," maakte ze fijntjes duidelijk. "Het is bedoeld als een verrassing, dus doen jullie alsjeblieft alsof jullie verrast zijn."

"Ik hoef niet te doen alsof," zei Ron, nog steeds verbaasd.

Zoë opende de deur, en vanaf dat moment werd alles een roze waas voor het bruidspaar. Iedereen die hen kende, was op komen dagen.

Zoë graaide in Rons jaszak om de ringen eruit te halen. Die had ze daar voor de veiligheid opgeborgen, voor die vergeten zouden worden. Ron en Clara hadden niet eens gemerkt dat Shelley en zij hen die ringen af hadden genomen. Ze hadden namelijk besloten om voor de het huwelijk de verlovingsringen te gebruiken, vanwege de kosten en het waren prachtige ringen.