Clara's Ogen. Hoofdstuk 39, deel 4

De nacht voor hun huwelijk sliepen Ron en Clara in haar ruimte, haar kamer. Ze sliepen niet lang. Als ze daar de nacht doorbrachten hadden ze nooit veel slaap nodig. Ze lagen allebei op hun rug, hand in hand.

"Ron?"

"Ja, lieverd?"

"Sorry dat ik om je lachte, een paar dagen geleden."

"Je lacht nogal vaak om me. Welke keer bedoel je?"

Clara keek naar hem. "Toen je zei dat je zenuwachtig was. Volgens mij ben ik dat nu." Ze kwam langzaam overeind.

Ron ging ook zitten en pakte haar handen. "Het komt allemaal goed, lieve Clara. Zoals je al zei: we zijn daar samen, en dan is het perfect."

"Wij en die ambtenaar," zei ze met een glimlach.

Ron kuste allebei haar handen. "Clara van Gogh. Wil je met me trouwen? En zeg alsjeblieft 'ja', tenzij je me nu dood om wilt laten vallen."

"Ja. Ik wil met jou trouwen, Ron."

"Ik hoop dat je weet waar je aan begint," zei hij met een knipoog, terwijl hij wat blond haar van haar voorhoofd aan de kant veegde. "Want ik heb echt geen idee." Hij leunde voorover en kuste haar.

"Maakt me niet uit, Ron. Jij hebt me dit leven gegeven, en daarom horen we bij elkaar."

Ron voelde een paar dikke tranen over zijn wangen rollen. Hij trok Clara tegen zich aan en ze hielden elkaar vast tot een storende piep van zijn telefoon aankondigde dat ze haar ruimte moesten verlaten. De grote dag was aangebroken, en daar hoorde de nodige voorbereiding bij. Clara liep naar de kast met kleding die Ron voor haar 'gemaakt' had en haalde er iets uit dat ingepakt was. Ron vroeg maar niet wat het was; hij wist dat het een verrassing moest zijn.

Het was nog vroeg toen ze, in de slaapkamer, uit het schilderij kwamen, maar Shelley en haar vriendin Zoë zouden op tijd bij hen zijn om te zorgen dat bruid en bruidegom er op hun best uitzagen. Die twee zouden ook als getuigen optreden, en Zoë had de grote auto van haar vader geregeld om het bruidspaar te vervoeren.

"Moeten we onze bruiloftskleren al aantrekken?" vroeg Clara.

"Ik denk het," zei Ron. "Ik ben nog nooit eerder getrouwd, dus ik weet niet precies hoe dat werkt. We gaan eerst maar even douchen." Dat deden ze altijd samen, en deze speciale dag was de perfecte reden om met die goede traditie door te gaan.

Daarna verdween Ron in de slaapkamer om zijn nieuwe pak aan te trekken. Toen hij klaar was, was het Clara's beurt. Ron had eens een lange, rode jurk over haar heen geschilderd. Die had ze uitgekozen als bruidsjurk, en toen ze daarin tevoorschijn kwam, staarde hij naar haar alsof ze een droom was.

"Wat ben jij mooi, Clara," wist hij te zeggen.

Niet veel later werd er aangebeld. Shelley en Zoë waren keurig op tijd.

"Zijn we niet te vroeg?" vroeg Shelley beleefdheidshalve, terwijl ze Ron en Clara bekeek. "Wauw. Wat zien jullie er al goed uit."

Zoë knikte en vroeg zich af waarom ze eigenlijk gekomen waren. "Jullie zien er al zo mooi uit."