Clara's Ogen. Hoofdstuk 39, deel 3

In de dagen die volgden gingen Ron en Clara op een goed fototoestel uit en maakte hij foto's van zijn schilderij. De plaatjes daaruit waren zo goed dat Madeleine ze onmiddellijk goedkeurde, en de volgende dat waren ze al te zien op de Wederlicht website.

"Je bent echt een goede schilder," zei Clara. "Mensen zullen gaan vechten om iets van je in huis te krijgen." Ze hadden de prijzen voor het werk aan Madeleine en haar team overgelaten. Die hadden daar veel meer verstand van, en toen ze de verkoopprijs van 'De kleine boom' zagen waren ze allebei heel erg verrast.

Ze gingen daarna op bezoek bij de fotograaf die Clara's pasfoto's had gemaakt.

"Hallo, daar zijn jullie weer. Wat kan ik voor jullie doen? Weer pasfoto's?" vroeg de man.

Ron was niet verwonderd dat hij Clara herkende. "Nee. Deze keer niet. We willen vragen of je in de gelegenheid bent om foto's te maken op onze bruiloft."

"Bruiloft?" De man keek verheugd. "Van harte gefeliciteerd, dat is echt leuk voor jullie!" De fotograaf keek op zijn kalender en hij bleek op de grote dag nog ruimte te hebben. Die afspraak was dus snel gemaakt. Rons vader had al beloofd om voor de fotograaf en de foto's te betalen, dus hoefde het koppel zich daarover geen zorgen te maken.

De fotograaf beloofde gratis ook wat videofilm voor hen te maken, omdat hij het zo leuk vond dat ze hem kwamen vragen.

Een paar dagen later kwamen Ron en Clara erachter dat Shelley met Martin al bij haar ouders was geweest, en die waren erg onder de indruk van de man. Ron en Clara waren verbaasd dat Shelley hen niet in vertrouwen had genomen. Erger nog: die had hun ouders opdracht gegeven niet meer door te vertellen dan dat Martin goede manieren had en ook erg beleefd was.

Diezelfde dag ging Ron zitten om Shelleys schilderij met Martin af te maken. Hij moest constant grijnzen om zijn zus, en toen hij aankondigde om Martin van een paar enorme oren te voorzien, waarschuwde Clara hem dat zij dan een grote streep door het schilderij zou halen. Dat risico nam hij toch maar niet, want hij wist dat ze dat echt zou doen.

Toen het schilderij klaar was, vond Clara dat hij het aan Shelley en Martin moest geven.

"Dat ligt er maar aan," vond Ron. "Alleen als hij een blijvertje is en goed voor haar."

Daar kon Clara zich helemaal in vinden. "En wat ga je nu schilderen?"

"Misschien ga ik een nieuw bos voor je schilderen. Maar misschien heb ik een beter idee. In plaats van er een te schilderen, wil ik je meenemen naar een groot bos. Zo gauw we getrouwd zijn. Het wordt geen enorme huwelijksreis, dat maken we wel goed als onze financiën er wat beter voorstaan, maar we kunnen een paar dagen een blokhut huren ergens, en gaan wandelen."

"Dat klinkt geweldig, Ron. Weet je, ik hoef niets groots of enorms. Ik wil jou. Want ik heb je nodig." Ze leunde tegen hem aan, en hij sloeg een arm om haar heen.

"Wil je nog steeds met me trouwen, Clara?"

"Nog steeds, Ron."

"Gelukkig maar. Over twee dagen moeten we dat voor de wet zeggen en ik ben nu al zenuwachtig."

"Waarom ben je zenuwachtig?" Clara keek hem onderzoekend aan.

"Geen idee. Ik ben nou eenmaal raar. Ik wil graag dat die dag perfect wordt."

Clara kuste hem. "Wij zijn er die dag allebei. Samen. Als de ambtenaar van de burgerlijke stand er dan ook is, vind ik het perfect genoeg."