Clara's Ogen. Hoofdstuk 39, deel 2

"Wat gaaf, zus," zei Ron. "En heeft je slachtoffer een naam?"

"Hé, het is niet netjes om af te luisteren, broertje! Hij heet Martin. Hij houdt van picknicken en hij is geen slachtoffer, als je dat maar weet. En jij zou niet aan de telefoon moeten zijn met iemand, als ik jou probeer te bellen met dit wereldnieuws."

"Ho even, ik was met mijn baas aan het praten! Maar wel fijn dat je zoiets belangrijks al weet van hem," zei Ron. "Misschien is hij ook een seriemoordenaar, maar dat boeit nu nog niet." Dat leverde hem een tik van Clara op, maar daar kon hij alleen maar om lachen.

"Hij is geen seriemoordenaar, Ron." Shelley klonk bijna verontwaardigd. "Maar hij heeft wel mooie ogen en zachte handen."

"O, alsjeblieft, niet meer van dat," zuchtte Ron om haar te plagen.

"Weten onze ouders het al?" vroeg Clara terwijl ze hem nog een tik gaf, en een knipoog.

"Nog niet, en ik vind het super dat je hen onze ouders noemt, Clara. Ik ga ze meteen bellen, maar ik wilde dit eerst tegen jullie zeggen."

Ron en Clara waren erg verbaasd maar ook heel blij voor Shelley. "Houd ons op de hoogte, zusje," zei Ron. "Als dit serieus is, dan mag hij misschien zelfs op onze bruiloft komen." Ron probeerde nonchalant te klinken terwijl hij naar zijn verloofde knipoogde. Die begon hard te lachen en was nog maar net op tijd om een hand over haar mond te klemmen.

"Hé, nog zo'n opmerking en ik smijt op die dag verf over je heen in plaats van confetti, Ron Brooks." Shelley vond die waarschuwing wel op z'n plaats, maar daarna moest zij ook lachen. "En nu ga ik pa en ma bellen. Niets doen wat ik niet zou doen, oké?"

"O, dan hebben we de vrije hand," zei Ron, altijd klaar om zijn zus te plagen. Die schoot weer in de lach en hing toen op.

Ron keek Clara aan. "Ze heeft zowaar een afspraakje…"

"Ja. Met Martin. Je kijkt wel erg verbaasd, Ron."

"Ehm… volgens mij mag dat. Het schilderij is nog niet eens af."

Clara grinnikte om zijn verbaasde gezicht. "Wij zaten ook al te praten vóór mijn schilderij af was, weet je nog? Waarom zouden zij moeten wachten?"

"Mijn schilderij van jou was voor mij. Ik bedoel voor jou. Of meer voor ons samen. Tenminste, achteraf gezien dan." Ron fronste en probeerde uit zijn eigen woorden wijs te worden. "Maar het is geweldig dat het zo snel lijkt te werken voor Shell." Hij keek naar zijn telefoon. "Misschien moet ik haar bellen en vragen waar ze heen gaan."

"Waarom dat?"

Ron zei dat zij er dan ook heen konden gaan om Martin eens te bekijken.

"Ron, je laat het!" Clara deed haar best hem zijn telefoon af te nemen, en het lukte haar zowaar. Ze hield het apparaat achter haar rug.

"Dat betekent dus 'nee'," zei Ron. "Oké, jij wint."

"Als je dat maar weet." Clara legde de telefoon op tafel en duwde hem daarna op een stoel. Ze ging op zijn schoot zitten. "Misschien kunnen we wel iets beters bedenken dan je zus en haar vriendje te bespioneren," zei ze.

Na de eerste kus was Ron al vergeten dat er een Martin bestond.