39. Een camera en een Martin

Een paar dagen nadat het trouwkostuum was gekocht, maakte Ron een aantal foto's van het nu goed gedroogde boomschilderij, dat hij online wilde zetten via de website van Wederlicht. Het schilderij was klaar en goedgekeurd door Clara, dus was het tijd om met dit onderdeel van zijn nieuwe baan te beginnen.

Ron belde mevrouw Montgomery om te vragen wat hij met de foto's moest doen. Ze stonden op zijn computer, en op het scherm zagen ze er netjes uit.

"Het beste kun je de foto's naar mij toe sturen," zei mevrouw Montgomery. "Dit is de eerste keer, dus helpen we je. Hopelijk zijn de foto's van een goede kwaliteit. Ze zullen worden beoordeeld door onze experts voor ze op de website komen."

"Volgens ons zijn ze wel goed," zei Ron, en beloofde ze onmiddellijk te versturen.

Binnen een uur belde mevrouw Montgomery terug. "Jammer genoeg zijn we wel wat teleurgesteld over de kwaliteit van de foto's, Ron."

"Het is het beste wat ik met mijn oude telefoon kan doen. We hebben er ook wat gemaakt met die van Clara, die is nieuwer. Die zaten er ook bij." Ron zei dat zijn vader hem ooit nog eens een fototoestel had gegeven, een bijna antiek model waar nog filmrolletjes in moesten. "Ik denk niet dat die nog werkt."

"Zou je een andere camera kunnen kopen?" vroeg ze.

"Zou ik graag doen, maar Clara en ik zijn ook onze bruiloft aan het voorbereiden, en er komt opeens meer op ons af dan we hadden gedacht. Ik moet een beetje met de financiën goochelen," zei Ron.

"Juist, dat snap ik." Ze feliciteerde hen met het voorgenomen huwelijk en vroeg hem haar wensen ook aan Clara door te geven. "Misschien kunnen we iets regelen. Ik kan een bedragje overmaken, als een voorschot, dan kun je een betere telefoon kopen met een goede camera. Ik vind dat je hoe dan ook een goede camera moet hebben met zo'n mooie vrouw bij je."

Ron bloosde en wist dat ze gelijk had. "Dat klopt, maar er is geen camera in de wereld die haar zo kan afbeelden als ik haar zie, mevrouw Montgomery."

"Noem me alsjeblieft Madeleine," zei ze. "En het is heel lief van je, om dat over haar te zeggen. Je hebt gelijk. En je zou een gedicht over haar kunnen maken," stelde ze voor.

"Ik houd het wel bij schilderen," zei Ron.

"Prima. Het geld is overgemaakt. Zorg voor die camera, Ron, zodat we je schilderij snel online hebben. Mijn beste wensen voor je mooie Clara, en tot snel, Ron." En daarmee beëindigde Madeleine het gesprek.

Ron vertelde Clara wat Madeleine had gezegd.

"Wat lief dat ze dat zei." Clara straalde ervan. Toen rinkelde haar telefoon. Het scherm kondigde aan dat Shelley belde. "Hallo? Dit is Clara…"

"Clara!" Shelleys stem knalde uit het kleine luidsprekertje. "Je gaat dit niet geloven, of misschien wel, maar ik heb een date voor vanavond!"

"Wat?" Ron en Clara waren allebei verrast door die melding. "Wat leuk, Shell! Wie is de gelukkige, behalve jij?"

"Het was zo raar, Clara! Weet je nog dat ik een paar dagen geleden naar het meer ben gegaan? Toen jullie niet mee konden? Ik ontmoette daar een heel aardige man, en we raakten aan de praat. Hij is heel boeiend. Hij schrijft gedichten en artikelen voor literaire tijdschriften, en 's avonds nam hij me mee uit eten. Natuurlijk kregen we een beetje ruzie over de rekening dus hebben we die gedeeld. En net belde hij op. Hij wil me vanavond weer mee uit eten nemen!"

Clara keek Ron aan en grijnsde.