Clara's Ogen. Hoofdstuk 38, deel 5

Toen ze weer wakker waren, vroeg Ron weer aan Clara of ze met hem wilde trouwen, en weer zei ze 'ja'. Ze hoefde er geen moment over na te denken. Daarna verlieten ze de bijzonder ruimte. Clara ging de keuken in en maakte hun ontbijt klaar. Ze was er intussen goed in geworden. Ron werkte in die tijd wat aan het afronden van het eerste doek voor Wederlicht.

Na het ontbijt belde hij even naar Ross, om hem over het huwelijk te vertellen. Ross wenste hen beiden alle geluk van de wereld. Hij vond het jammer dat hij niet kon komen, want hij was druk bezig zijn eigen zaak op te zetten in het zuiden van Californië. Ron en Clara begrepen dat, en wensten hem veel succes. Ross beloofde dat hij af en toe zou bellen.

Terwijl Ron weer schilderde, zat Clara aan de telefoon met Shelley. Shelley probeerde haar te overtuigen dat ze een heel bijzondere trouwjurk nodig had, maar Clara had al besloten dat ze in de mooie, rode jurk wilde trouwen die Ron voor haar had geschilderd. Meer dan dat had ze niet nodig, en Ron hoefde dat niet te weten. Het moest een verrassing zijn.

Tegen de middag was Ron tevreden over het schilderij met het boompje. Clara beoordeelde het werk en keurde het goed. "Misschien moeten we deze maar houden," plaagde ze hem.

Hij schoot in de lach. "Deze gaat echt in de verkoop, juffrouw van Gogh, en dat weet jij ook."

Daarna ging hij verder aan het schilderij dat ze hadden gepland voor Shelley; het schilderij met de picknick bij het meer. Zolang hij daarmee bezig was, bleef Clara naast hem staan. Ron zou niet verbaasd zijn als haar aanwezigheid iets bijzonders deed met dit schilderij.

"Ehm, Ron? Die man heeft geen echt gezicht," merkte Clara na een tijdje op.

"Dat weet ik. Ik heb geen idee wat voor iemand ze zou willen ontmoeten, dus moet ik dat detail open laten," zei Ron.

"Dus jij wist wel precies wat voor vrouw je wilde ontmoeten?" Clara leunde voorzichtig tegen hem aan. "Misschien moet ik je wel verbieden om nog eens een andere vrouw te schilderen."

"Ik zou nooit van m'n leven nog eens iemand als jij kunnen schilderen, juffrouw Van Gogh," zei Ron terwijl hij in haar ogen keek. Hij zou nooit genoeg krijgen van die ogen. "Dus ben ik dat ook niet van plan."

"Goed zo. Dat wilde ik gewoon even duidelijk uitgesproken hebben," fluisterde Clara, terwijl ze voorzichtig naar hem boog en hem even kuste. Toen keek ze naar het schilderij en stak een hand uit.

"Hé, pas op, die verf is nog nat," zei Ron geschrokken, maar hij was te laat. Clara's wijsvinger raakte Shelleys gezicht aan en haar duim het vage gelaat van de man. Ze wreef die vingers even tegen elkaar.

"Weet ik," zei ze daarna. "Maar ik moest dit even doen." Ze inspecteerde haar verfvinger en wreef nog een keer. Ze kuste Ron op de wang. "Jij kunt dat wel repareren. Ik ga mijn vingers wassen."

Gelukkig had ze de verf amper aangeraakt, dus was het voor Ron niet veel werk om Shelleys gezicht te restaureren. "En waarom deed je dat?" vroeg hij, toen Clara weer terug was met schone vingers.

"Weet ik eigenlijk niet," bekende Clara. "Het was gewoon iets dat ik moest doen. Om ze samen te brengen."

"O. Ehm. Ik zou graag zeggen 'dat snap ik', maar ik snap er geen bal van."

Clara keek hem lief glimlachend aan. Zij wist het ook niet.