Clara's Ogen. Hoofdstuk 38, deel 3

Ron en Clara kwamen veel te vroeg aan in het gemeentehuis. Barry was er nog niet. De dame die hen ontving bracht het tweetal naar de koffiehoek. De koffiemachine was kapot, maar Barry kwam vrij snel daarna binnen. Hij was verheugd om hen te zien.

"Goedemorgen! Kom binnen. Het is altijd fijn om de dag te beginnen met mensen die hier zijn voor goed nieuws." Hij bood hen koffie en thee aan, en kwam terug met de melding dat de koffieautomaat kapot was. "Sorry daarvoor." Toen maakte hij een map open en legde allerlei papieren op het bureau.

Toen Clara haar tijdelijke verblijfsvergunning in handen had begon ze te huilen van geluk. Ron kuste haar natte wangen, en even later was hij niet zeker of zijn eigen wangen nat waren van haar tranen of ook de zijne.

Barry gaf hen de tijd om van dit moment te genieten, en vroeg daarna de laatste handtekeningen, waarna alles officieel en afgerond was.

Daarop vroeg Ron of hij hen kon helpen hun aanstaande huwelijk te melden.

"Toe maar. Jullie zijn echt serieus, hè? Geen gras over laten groeien en zo?"

"Dat klopt," zei Ron. "Kun je iets voor ons betekenen?"

"Da's geen probleem, hoor," zei Barry. "Meestal gebeurt dat online tegenwoordig, maar we hebben hier ook computers." Hij trok het apparaat naar zich toe en begon driftig te tikken. "Je weet dat je twee getuigen moet hebben, ja, en maximaal vier," kondigde hij aan terwijl hij bezig was. Vlot ging Barry door de nodige informatie heen en aan het eind gaf hij Ron en Clara een bewijs van inschrijving. "Sorry, mensen, maar dit moet betaald worden. Dat kunnen jullie bij de kassier regelen als jullie naar buiten gaan, dan kom je er langs."

Hij drukte op een knop en even later kwam er een papier uit de printer. De officiële afdruk dat ze hun huwelijk hadden gemeld. Nadat hij dat had overhandigd, drukte hij Ron de hand en gaf hij Clara voorzichtig een knuffel. Dat moest kunnen, vond iedereen.

Eenmaal buiten Barry's kantoor pakte Ron Clara's beide handen. "Clara van Gogh, wil je met me trouwen?"

"Dat wil ik, Ron. Ja, dat wil ik." Ze sloeg haar armen om hem heen en een tijdje stonden ze zo, beiden met tranen in hun ogen. Een dame van de gemeente liep langs hen en glimlachte. Ze merkten het niet eens.

Nadat ze betaald hadden, reden ze naar de ouders om het nieuws te vertellen. Moeder belde meteen naar Shelley, die prompt de rest van de dag vrij nam en met gierende banden aan kwam scheuren. Nadat ze Ron en Clara had gefeliciteerd zat ze zowat constant aan de telefoon met wat vrienden, om dingen voor de huwelijksdag te regelen. Die zou al over een paar weken zijn, dus was het kort dag.

Ron en Clara hadden al besloten om het allemaal kleinschalig te houden, want ze konden een grote bruiloft niet eens betalen.

Rons moeder kende iemand die ergens een officieel tintje aan de dag wilde geven, zonder het geheel te kerkelijk te maken. Ron was niet gelovig, en Clara had amper een idee wat dat was.

"Als jullie haar binnenkort bezoeken dan kunnen jullie wat over jezelf vertellen," zei moeder na het telefoongesprek. "Dat is wel zo handig, toch?"

Een van Shelleys vrienden wist een paar mooie locaties voor het feest. Een ervan was een klein restaurant met een mooie tuin, bijna een park, die ze zouden kunnen gebruiken, en binnen zou genoeg plaats zijn als het weer tegen mocht vallen. "Jullie hebben tenslotte de weergoden niet uitgenodigd, dus moeten we op alles voorbereid zijn," wist Shelley.