Clara's Ogen. Hoofdstuk 38, deel 2.

Het etentje was ontzettend geslaagd, en na afloop stond Rons vader erop om te betalen. Ron kon hoog of laag springen, maar hij kreeg geen kans om zelf te betalen. Zelfs een poging om de serveerster om te kopen, zodat die zijn vaders credit card niet aan zou nemen, liep op niets uit.

"Ron, Clara, hartelijk dank voor deze verrassing," zei Shelley, toen ze het restaurant verlieten. "Dit was echt een heel leuk idee. En dank je, pap." Ze gaf haar ouders een knuffel, en toen waren Ron en Clara aan de beurt.

"Graag gedaan," zei Clara. "Het is zo leuk om familie te hebben. Misschien kunnen we dit vaker doen." Iedereen vond dat een goed idee, en Rons moeder was het volgende uitje al aan het plannen toen ze naar de auto's liepen. Ron en Clara zouden de ouders naar huis brengen, en Ron liet Shelley beloven voorzichtig te rijden.

Die liet Ron hetzelfde beloven. "Want jij hebt onze ouders bij je, en mijn aanstaande schoonzus!"

"Maak je geen zorgen, Shell. Ik zal zorgen dat ik een bekeuring krijg voor te langzaam rijden." Daar moest iedereen om lachen, waarna Shelley in haar auto stapte en wegreed.

Op weg naar het ouderlijk huis vroeg moeder of de twee al hadden besloten wanneer hun grote dag zou zijn.

Clara snapte de vraag niet meteen, maar Ron antwoordde: "Morgen gaan we naar het stadhuis en daar gaan we het een en ander regelen."

"O, geweldig! Hoor je dat, vader? Ze gaan hun trouwdag plannen morgen!"

Zijn vader had dat natuurlijk ook gehoord, en iedereen grijnsde om haar enthousiasme. Het liefste had zijn moeder Ron een knuffel gegeven, maar die zat aan het stuur, dus improviseerde ze een knuffel voor Clara, die ook voorin zat.

"Dat betekent dat het niet lang meer duurt." Moeder klonk heel tevreden. "En dan is Clara officieel familie. Weet Shelley het al?"

"Nee, ma. Nog niet."

Binnen de kortste keren had Rons moeder haar telefoon te pakken, en belde ze naar haar dochter. "Ron, je zuster zit te gillen," zei ze even later, terwijl ze de telefoon bij Rons oor hield.

Het gesprek was nog niet voorbij toen hij bij het ouderlijk huis stopte. Hij moest uitleggen waarom ze dit niet onder het eten hadden gezegd. "Ik bedacht me dat pas onderweg naar het huis van pa en ma, zo eenvoudig is dat, zus. Het was eigenlijk een beetje een verrassing."

"Nou, broertje, dat is nogal een idee om in de auto te bedenken. Als je zoiets nog eens uithaalt dan krijg je een schop van me." Uiteraard stond de telefoon al een tijd op de luidspreker, dus kon iedereen meegenieten van dit gesprek. "Maar veel succes morgen, als jullie de trouwerij gaan plannen. Ik zou er graag bij zijn."

"Ik weet zeker dat we dat alleen ook kunnen," zei Clara, en iedereen moest lachen. Daarna werd het gesprek beëindigd, en stapten de ouders uit.

"Morgen gaan we toch mijn papieren halen?" zei Clara, op weg naar hun eigen huis. "Niet voor ons huwelijk?"

"Klopt, dat was het eerste plan, maar als we daar zijn en we hebben die papieren, dan wil ik meteen ons aanstaande huwelijk melden bij de gemeente. Ik wil niet meer wachten, Clara. Totdat we getrouwd zijn vraag ik je elke dag of je met me wilt trouwen."

"En dan zeg ik elke dag ja. Elke dag." Ze kuste hem even op de wang. "Wat een geluk, Ron…"