38. Papierwerk en schilderwerk

"Ron? Kun je hier eens naar kijken?" Clara hield een envelop in haar hand toen ze de post had gehaald.

Ron was bezig met het boomschilderij voor Wederlicht. Hij maakte eerst het detail af waar hij al een tijdje ruzie mee had en keek toen naar het papieren object. "Waf da'?" vroeg hij, met een penseel tussen zijn tanden.

Clara plukte die uit zijn mond. "Waf da is een envelop van de gemeente. En je moet die openmaken. Nu, alsjeblieft."

"Maar hij is aan jou geadresseerd," zei Ron. "Kijk. Daar staat het. Clara van Gogh. Dat ben jij, dus maak jij 'm maar open."

"Kan niet. Ik houd deze penseel vast," zei Clara volhardend, terwijl ze hem onschuldig aankeek.

Ron lachte en legde de andere penseel neer. Toen pakte hij de envelop en scheurde die open. Er kwam een officieel uitziende brief uit. "Oké. Eens zien…" Hij las de brief voor.

"Beste mevrouw Van Gogh, het doet me plezier u te informeren dat uw aanvraag voor een tijdelijke verblijfsvergunning is goedgekeurd. Wilt u mij alstublieft bezoeken op mijn kantoor voor de laatste nodige handtekeningen. Met hoogachting, B. Verucci."

Ron keek verrukt. "Je papieren zijn er!" Hij tilde haar op en zwierde rond met haar, terwijl ze gilde van verrassing. Toen zette hij haar weer neer en kuste haar over haar hele gezicht. "We moeten nu meteen naar Barry, Clara. Nu."

"Nee, Ron."

"Kom! Nee, wacht, ik moet me eerst even omkleden, ik zie eruit alsof ik gevonden ben. Ik ben zo terug."

"Ron?"

Hij stopte en keek haar aan. "Ja?"

"Het is vijf uur geweest. Hij is waarschijnlijk niet meer op kantoor. We kunnen beter morgen gaan." Clara schaterde om zijn beteuterde maar nog steeds blije gezicht.

"O. Ehm. Ja." Ron schudde zijn hoofd en keek naar het schilderij. "Ik ga me toch omkleden. En jij ook."

"Is dat zo? En waarom?" Nu was zij verbaasd.

"Ik neem je mee uit eten. En ik bel pa en ma, en Shelley ook!"

"Kun je dat wel betalen, Ron?"

"Dat lukt, vertrouw me maar. Ik ben soms niet al te slim, maar ik weet wel wat ik kan betalen en wat niet, mooie, lieve, bijzondere Clara. Morgen heb je je papieren en dan kunnen we echt gaan trouwen." Hij nam haar in zijn armen en kuste haar.

Toen ze allebei 'boven kwamen' voor lucht, zei Clara dat ze naar haar kamer in haar schilderij moesten. "Al mijn mooie kleren zijn daar."

"Natuurlijk, lief. Weet je al wat je aan gaat doen?"

Clara glimlachte en nam zijn gezicht tussen haar handen. "Ja, dat weet ik al. Wat jij het mooiste vindt."

Daarna belde Ron naar zijn ouders, terwijl Clara Shelley belde om ze voor een etentje uit te nodigen in een van de betere restaurants van het stadje. Ze hadden besloten om nog niet de reden van het etentje aan te kondigen, om allerlei vragen te voorkomen. De genodigden vroegen niets; ze waren enkel blij verrast met de spontane uitnodiging.

Rons moeder wilde in het restaurant beslist naast Clara zitten, en Ron moest bijna de stoel aan de andere kant opofferen aan zijn vader.

"Als jij naast haar gaat zitten," zei die, "dan wil ik op jullie huwelijksdag minstens twee keer met Clara dansen."

Goeie hemel, dacht Ron. Dansen! Daar moesten ze ook nog wat aan doen! "Ik denk dat Clara dat niet erg vindt, pa."