Clara's Ogen. Hoofdstuk 37, deel 4

Ron ging in een van de nieuwe stoelen zitten en en legde de telefoon op een tafeltje. "Hoorde je dat? Het kantoor zat onder de verf. Lieve hemel, Clara, dat waren wij! Het is echt gelukt!"

"Ja, natuurlijk," zei ze terwijl ze op zijn schoot ging zitten. "Twijfelde je daaraan?"

"Nee, dat niet, maar om het van iemand anders te horen…" Hij gaf haar een enorme knuffel. "Jij bent verbazingwekkend!"

"Nee. Jij bent dat. Zonder jou zou ik hier niet zijn, Ron." Ze keek in zijn ogen.

Ron nam de tijd om even is die mooie ogen weg te zinken en zuchtte toen. "Dat is zo, maar daar wil ik nu niet aan denken. Dat is te raar, en ik wil alleen maar dat jij en ik gelukkig zijn."

"Ik ben gelukkig, Ron. Jij maakt me gelukkig." De kus die daarop volgde was lang en teder. "En ik denk dat je nu ook iets aan Shelleys geluk moet doen," fluisterde Clara daarna. Het schilderij dat hij had opgezet voor zijn zus was ook vernield door de inbrekers, en om dat opnieuw te beginnen had even geen voorrang gehad.

"Je hebt gelijk. Daar moet ik wat aan gaan doen. Daaraan en het eerste schilderij voor Wederlicht," zei hij. "En dat is belangrijk, want ik heb nu een vrouw waar ik voor moet zorgen. De vrouw die binnenkort mijn vrouw is." Na nog een kus zette hij een nieuw canvas neer voor Shelleys ontmoeting. Het doek was wel kleiner dan het eerste maar dat maakte niet uit. Eigenlijk was dat wel een voordeel, want een kleiner schilderij was sneller klaar.

Clara keek toe terwijl hij de grove lijnen weer neerzette en daarna de grote vlakken begon te vullen met de basiskleuren. "Dit is veel beter, Ron," zei ze, tot zijn verrassing.

"Waarom zeg je dat? Ik ben amper begonnen."

"Ik zie het gewoon. Het is beter. Meer zoals het meer dat we bezochten. Dit is meer jouw eigen werk. Niet dat van die andere schilder." Ze stond op en ging naast hem staan. "Dit heeft iets van jouw ziel, Ron. Dit wordt het." Clara liet een vinger voorzichtig langs de potloodlijnen gaan die op het doek stonden.

"We zullen eerst eens zien of ik hier iets fatsoenlijks van kan maken," zei Ron met een grijns. Wat hij voor elkaar had gekregen met Clara was tenslotte bijzonder, en hij was niet zeker of hij nog eens tot zoiets in staat zou zijn. Zelfs niet voor zijn zus. Maar zijn twijfelende woorden haalden het niet tegen het gevoel dat hij kreeg toen hij weer naar het canvas keek. Ja. Clara had gelijk. Dit zou het gaan worden.

"En wat ga je voor Wederlicht maken?" vroeg Clara daarna, toen ze merkte dat hij meteen doorging met schilderen.

Ron keek haar aan. "Daar heb ik ook al over gedacht, en ik denk dat ik iets ga maken zoals Vincents perenboom."

"Waarom?" De glans in haar ogen maakte het duidelijk dat ze het al wist, maar ze wilde het van hem horen.

"Als herinnering aan wat wij hebben gedaan. En misschien hebben we zoiets nog eens nodig."

Clara kuste hem zachtjes op de wang. "Ik hoop het niet, maar het is een goed idee. Maak maar een mooi, lief boompje voor ze."