36. Ongewenst bezoek

Het was nog vroeg toen ze werden gewekt door het geluid van Rons telefoon. Wie was er nou zo gek om om deze tijd te bellen? Dat moest wel serieus zijn. Ron rolde uit bed en liep naar de woonkamer om de bron van het geluid te zoeken. Tot zijn verrassing zag hij het nummer van Barbara, de dame die zijn contactpersoon was geweest bij Ostring Arts.
"Goeiemorgen, denk ik," zo nam Ron de telefoon op.
"Ron? Hier is Barbara." Ze klonk gehaast en bezorgd. "Ik moet je waarschuwen."
"Waarschuwen? Waarvoor?" Rons slaapdronken hoofd kon haar amper bijhouden.
"Er zijn mensen op weg naar je huis."
Daar werd hij meteen wakker van. "Wat? Mensen? Waarom?"
"Er is onderzoek gaande naar de manier waarop Ostring zaken doet en zo, en een aantal mensen is daar nogal 'nerveus' over geworden. Ik weet niet alle details, maar het lijkt erop dat Ostring met louche zaken bezig is."
Dat verraste Ron niet. Hij herinnerde zich Tims dood, de camera's in de lijsten en de vreemde manier waarop Cornelia opeens de aftocht had geblazen. "En wat heeft dat met mij te maken?"
Clara's slaperige stem klonk uit de slaapkamer. "Ron? Wat is er aan de hand?"
"Ik vertel het zo, lief," zei hij, terwijl hij naar de slaapkamer liep. "Waarom zijn mensen op weg hierheen, Barbara?"
"Ostring heeft ze persoonlijk gestuurd. Ze willen van jou weten hoe het mogelijk is dat er opeens een waarschuwing op een van jouw replica's stond. Daardoor is dit hele gedoe aan het rollen gegaan. Ik heb gehoord dat die lui die naar je toe komen niet de vriendelijkste zijn, dus misschien moet je tijdelijk ergens anders heen."
Op dat moment hoorde Ron geluid buiten en liep terug naar de woonkamer. Buiten stond een grote auto die hij niet kende. Er zaten minstens vier mannen in, misschien zes, en en van hen was aan het telefoneren. Hij meldde dat aan Barbara.
"Ja, vijf of zes man kan kloppen," zei ze.
"Dan zijn ze al her. Dank je voor het bellen, Barbara. We moeten hier dus snel weg."
"We?" vroeg ze.
"Vertel ik later." Ron hing op en holde naar de slaapkamer. "Problemen, Clara. We moeten ons en jouw schilderij ergens verstoppen, tot het probleem weg is.
Ze keek hem even niet-begrijpend aan, maar knikte zonder vragen te stellen. Ze snapte dat dit haast had. Ron keek rond naar waar hij Clara's schilderij kon verbergen. De enige snelle optie was achterin de klerenkast. Het paste maar net, maar dat moest genoeg zijn.
"Clara. Kom."
Ze kroop samen met hem in de klerenkast en hij trok de deur dicht. In het donker trok hij een paar lange jassen omlaag die het schilderij moesten verbergen en toen doken ze het schilderij in.
De landing was zacht, zoals gebruikelijk. Toen vroeg Clara waarom ze dit hadden gedaan. Hij vertelde haar over het telefoontje van Barbara en de waarschuwing. "Ik hoop dat ze niets vinden en de zaak niet slopen."
"Maar wat gebeurt er als ze dit schilderij vinden?" Ze klonk angstig, en met reden.
Ron schudde zijn hoofd. "Daar wil ik liever niet aan denken. Voorlopig zijn we hier veilig."