Clara's Ogen. Hoofdstuk 35, deel 4

"Weet je," zei Ron, "ik denk dat Barry al probeert te bedenken met wie hij naar de trouwerij komt. Met zijn vrouw of met zijn vriendin."
"Ron toch! Natuurlijk komt hij met zijn vrouw." Clara moest wel om zijn opmerking lachen.
"Weet je dat zeker?" vroeg hij, en grinnikte. "Kom, we hebben schilderijen die af moeten."
Het duurde niet lang voor ze weer thuis waren. Allebei hadden ze een van Rons schildershemden aan. Ron omdat hij zijn kleren schoon wilde houden, en Clara omdat ze er graag een droeg.
Het Woud stond al op de ezel, en het werk daaraan vorderde gestaag. Clara keek van een afstand om te zorgen dat ze niet in het licht stond dat Ron nodig had, en ook om hem de ruimte te geven. Ze had al gezien dat hij soms heel onverwachts afstand kon nemen van het schilderij om het te bekijken.
"Ik denk dat je deze te koop aan moet bieden, Ron," zei ze opeens. Dat verbaasde hem.
"Maar dit is jouw bos, lief," zei hij, terwijl hij voorzichtig aan de schuimkoppen van de rivier werkte.
"Ron, ik ben niet dom. Jij doet zoveel voor mij, en veel van die dingen kosten geld. Ik weet intussen wat geld is en zo. Als jij aan geld kunt komen door dit schilderij te verkopen, dan zou ik daar erg blij om zijn, jij lieve man."
Hij keek haar aan. "Jij bent een heel bijzondere vrouw, Clara van Gogh."
Clara liep naar hem toe en gaf hem een knuffel. "Als je het maar niet in je hoofd haalt om onze Sterrennacht te verkopen, hoor je me?"
"O, zeker, dat hoor ik. Maar met een kus onthoud ik dat veel beter, wist je dat?" Na die opmerking zorgde Clara ervoor dat hij dat nooit zou vergeten. "Oef, nog zo een en schilderen komt er niet meer van vandaag," zei Ron.
"Dat los ik wel even op," zei Clara, en liep terug naar de stoel waar ze had gezeten. "Die kus bewaar ik dan voor als we naar bed gaan."
"Plaagkop," zei Ron.
"Ik heb een goede leraar gehad," zei Clara daarop. "En nu schilderen, schilder, en niet vergeten dat ik je in de gaten houd!" Ze probeerde streng te klinken maar ze schoot in de lach toen ze uitgepraat was.
Ron keek even in haar ogen, en toen naar haar lange benen voor hij weer aan het werk ging.
Een paar uur later legde hij zijn penseel neer. "Dit ziet er goed uit," oordeelde hij. Toen er geen commentaar van zijn aanstaande echtgenote kwam keek hij om en glimlachte. Ze was op de stoel in slaap gevallen. Voorzichtig tilde hij haar op en droeg hij haar naar hun bed. De manier waarop ze in de stoel hing zou haar de grootvader van alle pijnlijke nekken opleveren. Op het moment dat hij haar neerlegde werd ze wakker.
"Hé, wat doe jij nou?" vroeg ze slaperig terwijl haar mooie, grote ogen hem aankeken.
"Zorgen dat je makkelijk ligt. Je was in slaap gevallen op de stoel."
"Ik sliep niet, hoor," zei ze. "Denk ik…"
"Natuurlijk niet. Ik heb je gehypnotiseerd om te zorgen dat je nog meer van me houdt, maar dat ging fout."
"Ging fout?" Clara snapte het niet. "Wat ging four?"
"Jou hypnotiseren. Daardoor viel je in slaap. Maar misschien houd je nog steeds van me."
Ze dacht daar even over na. "Ja. Ik denk het wel. Volgens mij is het niet fout gegaan." Ze knipperde even met haar ogen. "Ik houd van jou, meneer Brooks."
"En ik houd van jou, juffrouw van Gogh."
"Ben je klaar met schilderen voor vandaag?"
"Voorlopig wel. Het Woud is klaar."
"Goed, want ik ga je weer kussen."