Clara's Ogen. Hoofdstuk 35, deel 2

Op weg terug naar de auto zei Ron dat ze ook nog een kunstmuseumbezoek op hun lijstje hadden.
"Jij en je kunstmuseum," zei Shelley plagerig, en schudde haar hoofd. "Daar ga je maar heen voor je huwelijksreis, met Clara. O! Dat had ik niet moeten zeggen! Jij bent nog gek genoeg om dat te doen ook!"
"Misschien kunnen we daar zelfs trouwen," grapte Ron.
Clara was intussen bijna te moe om nog te lachen of iets te zeggen. Zij wilde alleen nog maar in de auto gaan zitten en haar voeten laten rusten. Gelukkig voor haar duurde dat niet lang.
Het was druk op weg naar huis. De reis duurdemeer dan een uur, en Shelley was blij toen ze het tweetal eindelijk af kon zetten. Ron vroeg of ze nog even binnen wilde komen om iets te eten of drinken.
"Wat heb je in huis?" vroeg zijn zus.
"Weet ik niet zeker," bekende hij, "maar in de koelkast vind ik beslist nog iets waar geen verf op zit."
Shelley schoot in de lach. "Dat klinkt bijna overtuigend, Ron, maar mijn voeten vermoorden me dus ga ik naar huis en ze daar vertroetelen. Dan kan ik hopelijk morgen weer lopen!"
Clara en Ron wensten haar een veilige thuisreis en een fijne avond, en gaven haar een afscheidsknuffel.
"Netjes blijven, jullie twee," zei Shelley met een knipoog. "Bedankt voor een geweldig weekend, ik vond het fantastisch." Daarna reed ze weg. Ron en Clara zwaaiden tot ze de auto niet meer zagen.
Clara zuchtte diep. "Het was echt een prachtige dag, Ron. Ik ben doodmoe maar het was het zó waard."
Hij kuste haar op de wang en toen tilde hij haar op in zijn armen. Ze gilde even en moest toen lachen. Een paar buren kwamen kijken wat het koppel uitspookte, en ze moesten ook lachen. Clara probeerde de sleutel in het slot te krijgen, maar Ron maakte dat met opzet net onmogelijk. Uiteindelijk liet hij haar de deur openen en droeg hij haar naar binnen. Daar zette hij haar op haar voeten neer en werd beloond met een kus, en applaus van de buren die nog buiten stonden.
"Wil je nog iets eten?" vroeg hij.
"Nee, echt niet. Ik heb dit weekend al zoveel gegeten, Ron," zei ze. "Maar als jij nog iets lust moet je dat beslist doen."
"Nee hoor. Als ik trek krijg dan grijp ik wel wat," zei hij.
Clara keek hem aan. "Je zou mij kunnen grijpen…"
Ron keek even verbaasd. Dat had hij van haar niet verwacht. "Met alle plezier, Clara."
De buren hoorden haar daarna nog een keer gillen en schoten weer in de lach.