35. Op bezoek bij Barry

Shelley parkeerde haar auto achter die van Ron. Het was negen uur, precies op tijd, en ze klopte op de deur voor ze naar binnen ging. "Hé, ik hoop dat jullie niet aangekleed zijn want ik heb een fototoestel bij me!" riep ze.

"O. Dat valt tegen." Ze vond Clara en Ron bij de schildersezel, waar Ron aan het woud bezig was. Shelley liep er snel heen en hapte naar adem. "Dat is prachtig, Ron!"

"Oké. Het valt tegen en het is prachtig. Kun je even beslissen?" Ron lachte om haar verbaasd gezicht.

"Lach me niet uit, Ron Woods. De volgende keer als ik binnenkom wil ik jullie in een compromitterende situatie vinden. Alsjeblieft?"

Iedereen moest daarom lachen. Ron trok zijn schildershemd uit en trok een schoon shirt aan. Daarmee waren ze klaar voor het dagje uit.

Clara bood aan om achterin te zitten, maar Shelley zei dat ze niet zouden vertrekken tot Clara, haar aanstaande schoonzus, voorin naast haar zat. Ron vond het prima, en de reis begon.

Die reis ging vlot, want de weg was behoorlijk verlaten op zondag.

Hun eerste stop was het Confederatie Capitool. De botanische tuinen zouden later komen, als de zon sterker was.

"Weten jullie dat Thomas Jefferson dit gebouw zelf heeft ontworpen?" zei Shelley, toen ze het grote gebouw met de witte pilaren naderden. "Het is ook een van de oudste capitoolgebouwen in het land."

De officiële rondleiding was net vertrokken, maar met een kaart en hun telefoons in de hand kwamen ze ook een heel eind. Het gebouw was indrukwekkend, en de tuinen enorm en prachtig. Clara was onder de indruk van alles wat ze zag, en Ron had niet verwacht dat zijn zus zoveel over dit gebouw wist.

Daarna begaven ze zich naar de beroemde botanische tuinen en namen er de tijd om uitgebreid van de bloemenpracht te genieten. Clara keek haar ogen uit en wilde alles aanraken, maar ze bleef dicht bij Ron. Er waren heel veel mensen op de been en dat joeg haar toch nog wel wat angst aan. Ron merkte wel dat haar terughoudendheid nu niet meer zo erg was als voorheen.

Bij het kleine theehuis moesten ze wachten op een tafeltje. Ondanks het vroege uur was het al erg druk.

"Wat doen we?" vroeg Shelley. "Blijven we wachten of gaan we ergens anders heen?" Ron en Clara vonden elke optie prima, dus besloot Shelley dat ze zouden wachten. Ze hadden tenslotte nog lang niet alles gezien hier. Alsof de voorzienigheid daarop had gewacht, kwam er meteen daarna een tafeltje vrij voor het drietal.

"Wat hebben we een geluk," zei Ron. "Prachtig weer, en een tafeltje waar het mooiste van de wereld is, links en rechts van me en voor me." Clara zat links van hem, Shelley tegenover hem en aan de rechterkant lag een van de tuinen.

"Clara, beloof me dat je nooit meer weggaat," zei Shelley. "Hij is nooit zo goed geweest met complimenten, maar sinds jij er bent, blijft hij ermee strooien. Hmm, misschien moet ik jullie een vervroegd huwelijkscadeau geven. Niets bijzonders hoor, gewoon een paar handboeien om jullie bij elkaar te houden."

Pratend en lachend maakten ze nogal wat lawaai, maar niemand op het terras had moeite met de drie mensen die zoveel plezier hadden op deze mooie dag.

Na hun lunch liepen ze rond tot hun voeten zeer deden. Ze zouden hier nog eens terug moeten komen, besloten ze, want ze hadden nog steeds niet alle tuinen gezien.