Clara's Ogen. Hoofdstuk 34, deel 6

Eenmaal terug thuis vroeg Clara of ze even naar haar ruimte konden gaan. Ron vond dat een prima idee en snel waren ze daar. Clara lag met haar handpalmen op de grond, "Dank je, Ron. Ik heb dit even nodig."

Hij lag naast haar en merkte hoe snel ze zich hier ontspande. "Neem lekker de tijd, lief."

Een tijdlang lagen ze daar, in stilte. Ron was zeker dat hij een paar keer weggedommeld was toen hij zijn ogen weer opende. Clara zat naast hem en ze leek hem te bestuderen. Hij reikte naar een van haar handen en hield die vast. Nog steeds zonder een woord te zeggen lieten ze hun vingers om elkaar glijden, zich met elkaar verstrengelen. Ron vond dat ze er bedrukt uitzag en vroeg wat haar mankeerde.

"Ik voel me niet fijn, Ron."

Hij wilde meteen overeind komen, maar ze legde een hand op zijn borst. "Nee, ik ben niet ziek, Ron. Ik maak me zorgen over die ingewikkelde dingen die we van mijn achtergrond hebben gemaakt. Ik voelde me zo slecht toen ik dingen verzon over het huis in Frankrijk dat niet bestaat, en mijn ouders die nooit geleefd hebben. En het is ook zo moeilijk om iets over Manhattan te zeggen, want dat ken ik ook niet." Ze zuchtte en schudde haar hoofd. "Het voelt allemaal zo onwaar. Ik weet dat we dit moeten doen, maar iets binnenin mij maakt dat ik me daardoor niet goed voel." Ze wees naar haar hart. "Hier. Snap je?"

"Helemaal, lieverd. Ik ben daar ook niet blij mee maar, zoals je zei, dit is iets waar we mee verder moeten. We zijn ermee begonnen en samen komen we er doorheen." Ron ging rechtop zitten en pakte haar handen vast. "Ik kan zonder jou niet meer leven, Clara van Gogh," zei hij. "Je bent een deel van mijn kern geworden, van mijn zelf, en ik zal alles doen om je bij me te houden. Zelfs dat gedoe waar we nu mee bezig zijn om je papieren te krijgen." Rons hart was het roerend met die woorden eens. Het was zo. Clara completeerde hem. "Jouw aanwezigheid is wat ik mijn hele leven heb gemist."

Clara keek hem aan terwijl tranen in haar ogen kwamen. "Ik wil niet huilen, Ron. Echt niet. Maar wat je zeg is zo mooi. Jij bent mijn alles, en nu zeg je tegen mij dat ik jouw alles ben. Dat is alles wat ik hoef te weten en te horen. We komen hier wel door, en dan zijn we voor altijd samen."

"Precies. Maandag laten we foto's maken en dan gaan we naar Barry, om de laatste papieren ingevuld te krijgen."

"En morgen gaan we eerst naar Richmond, met Shelley," zei Clara met een grote glimlach. "Ik kijk daar nu al naar uit."

"Ik ook, mooie vrouw. Ik ook. Samen met jou."

Ze bleven nog een tijd in Clara's ruimte, en maakten voorzichtige plannen voor de toekomst die nog zo ver weg leek.

Opeens maakte Clara's telefoon rare geluidjes. Ron keek op en vroeg of zij wist wat er gebeurde.

Ze grijnsde. "Ik had een alarm aangezet. Ik weet hoe dat moet." Ze haalde de telefoon uit haar handtasje en zette het geluid uit.

"Jij bent echt handig aan het worden met dat spul," zei Ron. "Waar is dat alarm voor?"

"Voor zes uur 's morgens."

"Wat? Hebben we hier de hele nacht zitten en liggen praten? Ik voel me helemaal niet moe!" Ron keek verbaasd naar het schermpje op haar telefoon. Het was echt zes uur. "Allemensen. Dat laat niet veel tijd over om nog te slapen, hè?"

"Dat klopt. Maar we kunnen samen douchen en dan samen ontbijten."

"Alles samen," zei hij, en leunde naar haar toe om haar te kussen.