Clara's Ogen. Hoofdstuk 34, deel 5

Het drietal ging zitten en genoot van de rust, de ruimte en de grote keus aan eten die Shelley had verzorgd. Zelfs Clara at meer dan ze normaal deed, zag Ron. Als ze daar maar geen last van kreeg.

Clara praatte ook honderduit over de mooie omgeving en hoe leuk ze het vond met Shelley erbij. Die bood meteen aan om dit vaker te doen zolang het weer goed bleef.

Toen Ron vol zat stond hij op en begon hij wat rond te lopen. Clara wist meteen wat hij aan het doen was. Hij was aan het zoeken naar plekken om het schilderij van zijn zus en de mysterieuze man te verbeteren.

Ron keek een paar keer naar zijn zus, om haar in de afbeelding precies goed te treffen, en dingen in de omgeving die van pas konden komen. Het was een boeiend experiment en hij vond het geweldig om te doen. Als dit nou echt zou werken, zoals met hem en Clara, dan zou hij helemaal blij zijn.

Hij liep terug naar de twee vrouwen en ging weer zitten. "Het is hier echt prachtig, hè?" Hij kuste Clara op de wang en zei dat zij het nog mooier maakte.

Clara leunde tegen hem aan. Shelley zei: "Dank je!" en ze rolden allemaal zowat om van het lachen.

Shelley keek vaak naar haar broer en zijn verloofde, en een glimlach leek op haar gezicht geboetseerd. Toen lanceerde ze een vraag waar het koppel even van schrok. "Hoe reageerden je ouders toen ze over jou en Ron hoorden, Clara?"

Ron voelde hoe Clara schrok, en hielp haar uitleggen dat Clara's ouders niet meer in leven waren.

"O nee! Clara! Sorry dat ik dat vroeg!"

Clara schudde haar hoofd en pakte Shelleys hand even vast. "Dat kon jij niet weten, we hebben dat nooit gezegd. Ja, het is wel jammer, want ouders zouden op zo'n mooie dag, als die we gepland hebben, erbij moeten zijn."

Shelley kneep even in Clara's vingers. "Ik weet zeker dat ze blij zullen zijn voor jullie, waar ze dan ook zijn. Ze weten het. Beslist."

Clara gaf aan haar aanstaande schoonzus een knuffel. Ze voelde echte tranen in haar ogen, en die rolden over haar wangen. Ron zag ze, net als Shelley, maar Clara hield vol dat het 'blije' tranen waren, omdat ze bij zulke lieve mensen was.

De ontspannen middag werd afgesloten met een eenvoudig etentje in een plaatselijk restaurantje, waarna Ron en Clara zorgden dat Shelley weer netjes thuis werd afgezet.

"Dank je voor een prachtige zaterdag," zei Ron tegen zijn zus.

"Dat vind ik ook," zei Shelley. "Voorzichtig naar huis, hè? Clara moet heel blijven!"

"Ha, maak je geen zorgen!"