Clara's Ogen. Hoofdstuk 34, deel 3

Het was fijn dat ze dat samen konden doen. Veel formulieren vroegen dezelfde informatie, en Clara kon dat rustig en heel precies overschrijven. Ron genoot ervan om haar zo bezig te zien. Ze was het niet gewend, maar ze deed haar best.

"Ik heb geen idee hoe je lezen en schrijven hebt geleerd, maar ik ben wel blij dat je het kunt."

"Het is wel moeilijk hoor," zei ze terwijl ze de pen liet vallen. "Ik krijg er zere vingers van."

"Misschien moet je die pen niet zo stevig vasthouden," zei hij. "Je hoeft 'm niet in tweeën te breken."

Clara keek hem aan. "Ik zou liever jou stevig vasthouden," zei ze. "Dat papier is hier morgen ook nog." Ze stond op, ging achter hem staan en sloeg haar armen om hem heen. "Kan ik je verleiden?" fluisterde ze in zijn oor.

Alle gedachten rond de formulieren waren onmiddellijk vervlogen…

~~~

In de dagen die volgden, werkten ze alle formulieren af voor Barry. Clara werd duidelijk handiger met schrijven; ze werd er niet meer moe van en haar vingers deden geen pijn meer.

Op vrijdag leverde de postbode een dikke envelop van Wederlicht af. Daarin zat nog meer papierwerk, deze keer alleen voor Ron. Hij las het door, belde een paar keer met Shelley en tekende de papieren. In de envelop zat ook een gedrukte catalogus met veel van de werken die het bedrijf te koop had, zodat Ron een idee kreeg van de grote variëteit aan stijlen die ze accepteerden.

Toen hij klaar was met die papieren, stuurde hij ze aangetekend terug. Dit was tenslotte belangrijk genoeg. De Sterrennacht nacht was nu ook bijna klaar, en Clara's Woud vorderde gestaag.

"Vandaag gaan we naar de picknick," zei Clara. Ze zuchtte zachtjes en legde een arm over Rons borst. "Mijn eerste picknick, Ron."

"Je hebt al heel wat 'eersten' meegemaakt, lieverd,." Ron was trots op hoe goed ze zich aanpaste aan dit leven. Elke paar dagen gingen ze even terug naar haar eigen ruimte in haar schilderij, zodat ze kon opladen, en dan ging het prima. Hij had zich eens afgevraagd of er een moment zou komen dat ze niet meer terug hoefde naar haar schilderij, maar Clara wist het niet. De tijd zou het leren.

"Ik weet alleen dat ik er soms moet zijn," zei ze, terwijl ze probeerde nog wat dichter tegen hem aan te kruipen. "Jij niet?"

Die vraag verraste hem een beetje. Hij had daar nooit bij stilgestaan. "Ik weet het niet zeker, maar nu je het zegt… het is wel een heel veilige plek. Een plek om op te laden."

"Net als de telefoons," grapte ze.

"Ja, een beetje wel, maar ook anders." Ron probeerde woorden te vinden voor wat hij bedoelde.

"Misschien is dat omdat het schilderij, dat ik van jou heb gemaakt, daar ook is, Ron," zei ze. "Dat maakt mijn ruimte ook jouw ruimte. Misschien lijken we daardoor steeds meer op elkaar."

Ron vroeg of ze dat uit kon leggen, maar dat lukte haar niet. Gelukkig was dat niet belangrijk nu. "Kom, opstaan," zei hij, en kuste haar op haar neus. "We moeten zo naar het meer, met Shelley."

"Picknick!" riep Clara, en was eerder uit bed dan hij.