Clara's Ogen. Hoofdstuk 33, deel 4

Barry was nu nog roder. "Weet je wat? Gaan jullie even ergens iets drinken of zo, en kom over een uur terug. Misschien heb ik dan al nieuws voor jullie. Ron, geef me je nummer, dan kan ik je bereiken als ik nog iets moet weten."

"Zeker, kerel." Ron vertelde hem zijn telefoonnummer. "We staan bij je in het krijt."

"O nee, zeker niet. Als jullie het telefoontje van Lorna vergeten dan zijn we quitte. Goeie vrienden doen dat, hè?" Barry leek nog roder te worden, en Ron zou niet opkijken als hij hen een tientje gaf voor de koffie en de thee.

"Dank je, Barry," zei Clara met haar liefste stem, terwijl Ron en zij opstonden. "Ik vind het heel lief dat je ons wilt helpen." Ze glimlachte, waarna Barry een hartaanval nabij leek.

"Kom, ma cherie," zei Ron, en pakte haar hand. "Dank je Barry. We komen over een uurtje weer terug."

Toen ze buiten stonden, trok Ron Clara in een dikke knuffel. "Dat was geweldig, schatje. Hij at uit je hand."

Hand in hand liepen ze de straat uit.

"Denk je echt dat hij ons kan helpen?" vroeg Clara. Ze klonk bezorgd, ondanks het geluk dat ze hadden gehad met Barry. Ron was overtuigd dat de man alles zou doen wat in zijn macht was om de situatie te fiksen. Helemaal onbedoeld waren ze achter zijn 'huwelijksprobleem' gekomen, en dat wilde hij niet aan de grote klok hebben hangen.

Ze liepen langs een winkel met een aantal schilderijen in de etalage.

"Kijk, deze zaak heet Kunst aan een Draadje. Ze maken lijsten en zetten daar ook schilderijen in. Die en die zijn van mij," zei Ron toen hij een paar werken aanwees.

De eigenaar van de zaak zag het tweetal staan en kwam naar de deur om ze binnen te vragen. "Ron! Dat is een tijd geleden. En wie is deze engel? Ben ik opeens dood en in de hemel?"

"Nee, Clark, je bent niet in de hemel. Ik zou daar niet zijn," zei Ron en lachte. "Dit is Clara. Mijn verloofde."

Het eerste wat Clark vroeg was of ze model wilde staan voor hem. Clara stelde hem teleur door te zeggen dat Ron de enige was die haar mocht schilderen. "Maar dank je voor het aanbod," zei ze.

"Susanne en Doug zijn achter, druk bezig," zei Clark. "Willen jullie even hallo zeggen?"

Ron en Clara hadden daar genoeg tijd voor, dus liepen ze door de winkel naar de 'werkplaats' om even met de twee mensen daar te praten. Susanne was aan het schilderen, en Doug was iets ingewikkelds aan het inlijsten. De twee waren blij verrast om Ron en Clara te zien, en Susanne gilde van blijdschap toen Clara vertelde over hun plan om te trouwen. Uiteraard moest ze haar ring laten zien, omdat ze er zo trots op was.

Clark maakte koffie en thee, en zo zaten ze een tijdje bij te praten. Rons vrienden eisten een uitnodiging voor de bruiloft, zo gauw Ron en Clara een datum hadden geprikt, en het koppel vond dat een prima idee.

Toen Ron op de klok keek, schrok hij zich rot. Ze zaten hier al bijna twee uur!

"We moeten opschieten, anders is Barry al naar huis!" Hij en Clara namen haastig afscheid en beloofden om nog eens op visite te komen. Daarna verlieten ze de winkel en haastten ze zich naar Barry's kantoor.