Clara's Ogen. Hoofdstuk 33, deel 3

Ron maakte er een ingewikkeld verhaal van, hoe Clara een tijd geleden vanuit Frankrijk hierheen was gekomen om hun trouwplannen te maken, en dat in New York haar papieren waren gestolen. "Dus nu heeft ze geen officieel identificatiebewijs en daarom wordt het moeilijk om te trouwen." Ron zette een treurig gezicht op. "Voor wat het waard is; ze heeft wel fotokopieën van haar papieren. Zo slim is ze wel."

Barry knikte. Hij had al wat aantekeningen gemaakt en bestudeerde die nu. "Ja, dit is inderdaad een penibele situatie, Ron en Clara. Zeker als jullie willen trouwen. Eerst mijn gelukwensen met jullie voornemen. Ik hoop dat jullie hier goed over hebben nagedacht."

Ron had al gezien dat Barry een trouwring om had. Blijkbaar was de man niet zo gelukkig in zijn huwelijk. "Zeker weten," zei hij.

Clara knikte terwijl ze Rons hand pakte. "We willen echt heel graag trouwen, meneer Verucci, maar die gestolen papieren maken het moeilijk. Ik maak me echt zorgen."

Op dat moment ging Barry's telefoon. "Excuses…" zei hij, en nam het gesprek aan. "Lorna?" Zijn stem zakte naar een dringend gefluister. "Nee, schatje, je moet me niet op mijn werk bellen, dat heb ik toch gezegd? Ja, ik houd ook van je, maar ik heb mensen hier die… Nee, ik kan nu niet praten. Ik bel je straks wel, oké?" Barry hing op en keek verontschuldigend. Zijn gezicht was opvallend rood. "Sorry hiervoor. En noem me alsjeblieft Barry, Clara. Ron en ik zijn oude vrienden, nog vanaf school."

Clara glimlachte en Ron knipoogde. "Geen probleem, jongen. Ik heb het idee dat je trouwring op het moment een beetje knelt."

"Dat gebeurt wel eens," zei Barry knikkend. "Daarom vroeg ik of jullie serieus zijn."

"Heel serieus. En je trouwring is veilig bij ons, Barry," zei Ron.

"Dank jullie." De man in het grijze pak ontspande zich een beetje. "Dus je hebt kopieën van je papieren?" vroeg hij Clara daarna.

"Ze knikte en haalde het pakje papieren uit haar handtasje. "Dit is alles wat ik heb."

Barry bekeek de papieren en vroeg of ze naar de politie waren gegaan en of ze ook aangifte hadden gedaan bij de Franse ambassade.

Ron moest zich hier doorheen bluffen, want dat hadden ze uiteraard niet gedaan. Zijn criminele meesterbrein was daarvoor nog te jong, besefte hij. "Je weet hoe dat is in New York," zei hij. "Druk druk, en als er niemand dood is dan kunnen ze niet veel voor je doen vanwege al het papierwerk. En de ambassade was ook niet erg behulpzaam. We hebben zelfs geprobeerd iemand in Frankrijk te bellen maar dat lukte ook niet."

Barry zuchtte terwijl hij naar de vellen papier keek. "Overal hetzelfde, Ron, Clara. Een verliefd stel tegen de bureaucratie is geen eerlijke strijd. Ik heb het zelf meegemaakt. Je kunt alleen winnen als je iemand omkoopt."

Ron fluisterde iets in Clara's oor. Ze grinnikte. "Misschien kan ik je een beetje omkopen met een kus op je wang, Barry? Kun jij ons dan helpen winnen?"

Barry keek op, blozend tot in zijn witte overhemd. "Ik heb gezworen nooit te worden omgekocht, Clara. Maar een kus kan niemand me kwalijk nemen, toch?" Hij grinnikte en knipoogde. "Ik denk dat ik wel een gat in de wet kan vinden voor jullie."

Clara stond op en liep om het bureau heen. Snel kuste ze hem even op de wang. "Dank je, Barry. We waarderen dat ontzettend." Vlot liep ze terug naar Ron en ging weer zitten.