Clara's Ogen. Hoofdstuk 33, deel 2

Ron dwong zijn hoofd bij het schilderij te houden en het zijn eigen werk te maken. Hij wilde niet een tweede Sterrennacht van Vincent creëren. Het grote verschil was dat Clara en hijzelf in dit schilderij stonden, omhoog kijkend naar de sterren boven hen. Even speelde hij met de gedachte om er een paar zonnebloemen bij te zetten, maar dat idee liet hij snel varen. Dat klopte niet bij dit werk.

Terwijl hij bezig was, was hij zich heel duidelijk bewust van Clara, die vlak naast hem zat om het schilderij te zien groeien. Meer en meer kleur en details kwamen tevoorschijn onder Rons kundige vingers, en soms wees ze naar een detail wat ze erg leuk vond. Normaal vond Ron het vreselijk om te worden onderbroken als hij aan het werk was, maar dit was Clara. Zij maakte alles anders.

De ochtend vloog om. Voor hij het besefte was het al tijd om de kopieën te gaan maken. De eigenaar van het postkantoor was niets dan excuses toen de machine wat vage afdrukken produceerde. "Ik heb al iemand gebeld om dat te laten maken, maar ze komen maar niet."

Ron vond het geen probleem. Dit was zelfs erg goed voor hun doel.

Eenmaal weer op straat begonnen ze de vellen papier te verkreukelen en op te vouwen, waardoor het leek alsof ze al vaak gebruikt waren. Daarna reden ze naar het gemeentehuis.

"Ik zal het woord wel doen," zei Ron. "Maar als ze jou iets vragen dan moet je aanhouden wat we afgesproken hebben."

"Je bent erg nerveus, Ron," zei Clara, kalm als altijd. "Denk je dat je dit wel kunt?"

"Ik hoop het," gaf hij eerlijk toe.

In het gemeentehuis werden ze door een dame naar de juiste afdeling gestuurd waar ze even moesten wachten. De zoemer gaf aan dat ze aan de beurt waren.

"Daar gaan we dan," zei Ron. Hij klopte op de deur en ze werden binnen geroepen.

Achter een bureau zat een kalende man in een grijs en nogal verkreukeld pak. Hij keek op en bestudeerde het koppel door dikke brillenglazen. "Ron? Ron Brooks?"

De schilder keek naar de man die hem scheen te herkennen. Hij probeerde zich iets te herinneren maar dat leverde niets op. "Dat klopt. Ik ben Ron Brooks." Dat staat ook op de papieren die je ongetwijfeld hebt, dacht hij. "Het spijt me, maar ik kan me u niet herinneren."

De man stond op. "Dat snap ik wel, Ron, ik ben lang weggeweest." Hij greep Rons hand en kon zijn ogen niet van Clara afhouden terwijl hij de hand schudde. Hij introduceerde zichzelf als Barry Verucci.

Die naam hielp. "Barry Verucci? Man, jij bent veranderd!"

Barry negeerde Rons woorden. "Wie is deze bijzondere schoonheid, Ron? Ze ziet eruit alsof ze uit een droom is gestapt." Hij schudde voorzichtig Clara's hand, alsof hij bang was haar te breken. Ron zag dat de man maar met moeite Clara losliet. Misschien zou dit toch makkelijker worden dan hij had gedacht.

"Barry, dit is Clara van Gogh, mijn verloofde. Ze komt uit Frankrijk en daarom zijn we hier." En tegen Clara zei hij dat Barry's vader het beste Italiaanse restaurant in de hele buurt had.

Barry keek verheugd. "O la la, la France, les femmes et le vin!" Hij keek even benauwd naar Clara. "Dat is al het Frans dat ik ken. Ik hoop dat ik het redelijk uitsprak."

Clara aarzelde geen moment en zei dat hij het keurig had gedaan. "Merçi bien, je vous la souhaîte," zei ze daarop, zonder blikken of blozen. Zelfs Ron had dit niet verwacht. Het klonk ook nog naar echt Frans.

Barry glunderde en vroeg niet eens wat haar woorden betekenden. Hij bood hen koffie en thee aan, en daarna kwam hij tot de conclusie dat hij nog steeds niet wist waarom de twee hier waren.