Clara's Ogen. Hoofdstuk 30, deel 4

Ron moest erom lachen. Ze praatte alsof hij er niet bijstond. De mevrouw keek wat verrast toen Clara en Ron begonnen te lachen, maar dat was snel voorbij. Ron vertelde haar dat hij van Clara al een schilderij had gemaakt. Natuurlijk was de mevrouw daar nieuwsgierig naar, dus gingen ze naar de coupé, waar Ron en Clara vol trots het schilderij lieten zien.

De vrouw hapte even naar adem toen ze de afbeelding zag. "Dit is een bijzonder schilderij, jongeman," zei ze. "Het is alsof je meisje ervanaf is gestapt, zo exact is de gelijkenis." Ze keek er nog eens naar. "Ik ben echt blij dat jullie me dit schilderij wilden laten zien. En nu moet ik opschieten," zei ze, na een blik op haar horloge. "Anders is er geen ontbijt meer."

Ron had ook wel trek en stelde voor dat ze samen zouden ontbijten. De mevrouw, die zich voorstelde als Gladys, vond dat een prima idee. Gezamenlijk liepen ze door de trein om de wagon met het restaurantje te vinden, waar ze hun conversatie voortzetten. Gladys ging ook naar Boston, naar huis. Ze was in Virginia geweest om kennissen te bezoeken.

Ook met de lunch zaten ze bij elkaar, en toen braken de laatste uren van de reis aan.

Ron pakte Clara's hand. "Ik heb een beetje zitten denken," zei hij. "Nou ja, best veel eigenlijk." Hij keek in Clara's ogen en, zoals zo vaak, vergat hij even te praten.

"Waar zit je over te denken, Ron?" Ze kneep even in zijn hand om hem aan te sporen.

"Oh. Sorry." Hij grijnsde en voelde zich superstom. "Het gaat over Shelley. Meer over datgene waar ze het steeds over heeft. Over haar aanstaande schoonzus." Ron voelde zijn wangen gloeien. Hij had dit nog nooit eerder gedaan of gezegd. "En ik vraag me af of jij met me zou willen trouwen als ik je vraag." Zo. Het hoge woord was eruit. Geestelijk bereidde hij zich voor op haar reactie, want dat kon alles zijn, maar hij was niet voorbereid op haar tegenvraag.

"Zou je me eerst willen vertellen wat dat precies betekent, Ron? Ik wil je graag een antwoord geven, maar dan moet ik wel weten waar ik antwoord op geef."

"Ehm." Dat had hij niet verwacht. Ron deed zijn best om uit te leggen wat het betekende om getrouwd te zijn. Ze luisterde aandachtig en onderbrak hem een paar keer om iets te vragen.

"Meen je dat echt, Ron?" vroeg ze, toen hij uitgepraat was. "Zou je mij als je officiële partner voor het leven willen hebben? Jouw vrouw?"

Hij knikte. "Ja. Dat wil ik heel graag. Ik had nooit van mijn leven verwacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik wil met jou trouwen, Clara. Ik weet ook wel dat een treincoupé niet de meest romantische plek is voor een aanzoek, maar... als ik het nu niet vraag durf ik het misschien nooit meer. Dus..." Hij keek even naar haar hand in de zijne en toen weer in haar ogen. "Wil je met me trouwen, Clara?"

Er rolden tranen over haar wangen. "Ja, Ron. Dat wil ik ook. Ik weet niet wat ik moet zeggen... ik houd zoveel van je..." Ze stortte zich in zijn armen. Hun tranen vermengden zich, en ze bezegelden hun belofte met kussen...