Clara's Ogen. Hoofdstuk 30, deel 2

Eenmaal terug in Clara's kamer stond Ron te trillen van de zenuwen. Wat als hij dit niet op tijd gezien had? Dan had hij een meesterwerk verwoest! Snel veegde hij het schilderij van de muur. "Ik moet echt aan iets specifieks denken dat ik gemaakt heb," zei hij. "Iets dat niet anders kon. Iets met haren of zo. De details daarvan zijn vaak onmogelijk exact na te maken."

Clara sloeg haar armen om hem heen. "Rustig maar, Ron. En ga eerst maar eens zitten." Ze voelde hoe nerveus hij nog steeds was. Een kus later gingen ze zitten en vroeg hij of ze de muur weer wit wilde maken. "Natuurlijk. En maak je geen zorgen. Jij ziet dingen, Ron. Jij doet niets verkeerd. En misschien moeten we nu eerst even naar buiten gaan om te wandelen."

Ron keek haar aan en kreeg een bijzonder gevoel van binnen. Hij pakte haar handen en kuste haar vingers. "Clara. Bijzondere, lieve Clara. Jij bent zo geweldig. I sta hier helemaal door te slaan en jij stelt iets briljants voor. Gewoon buiten gaan wandelen." Hij liet een zucht van verlichting ontsnappen. "Dat gaan we doen. We halen ergens een ijsje en dan gaan we wandelen. In de buurt van Rock Creek Park." Clara was benieuwd waar dat was.

Een half uur later hadden ze allebei een ijsje en liepen ze om het meer bij Rock Creek Park.

"Dit is lekker!" Clara bleef maar roepen hoe lekker ze haar ijsje vond. Ze had de helft van Rons ijsje ook al op en was zuinig met het hare. "Kunnen we er nog een halen als we naar huis gaan?"

Ron grijnsde. "Je raakt al aardig gewend aan deze wereld, Clara. We gaan er straks gewoon nog een paar halen. "En je zei naar huis."

"Dat klopt." Ze trakteerde hem op een plakkerige kus die naar framboos smaakte. "Ik woon waar jij woont, en dat is thuis. Ons huis."

Ze wandelden nog een tijdje rond. Ron was blij dat ze hier waren, dat Clara blij was, en dat zijn hoofd de lucht had gekregen die het nodig had.

Daarna keerden ze terug naar Midlothian, om ijsjes in te slaan.

Eenmaal thuis was het tijd om mevrouw Montgomery nog eens te bellen, om een afspraak voor hun bezoek te maken.

Hij belde precies op het goede moment, zei ze. "Komende maandag heb ik de ruimte om u te ontmoeten."

"Geweldig. Dan komen we op zondag met de trein naar Boston."

"Met de trein?" De vrouw klonk verbaasd. "Vliegen is veel sneller."

"Mijn vriendin is bang voor vliegtuigen," verklaarde Ron.

"O, prima. Dan reserveer ik een tweepersoons kamer, voor twee nachten. Ik stuur de details door per e-mail. Dank u voor het telefoontje, ik kijk er naar uit om u weer te ontmoeten."

Weer? Ron fronste. Toen herinnerde hij zich dat ze in de galerie in Manhattan was geweest, bij zijn eerste tentoonstelling. Dat had in een van de eerste mails van Wederlicht gestaan. "Beslist. Tot maandag dan, mevrouw Montgomery." Hij beëindigde het gesprek. "Clara. We gaan naar Boston."