Clara's Ogen. Hoofdstuk 26, deel 3

De lunch bij zijn ouders was gezellig. Shelley was aan het werk, dus die was er niet bij. Zijn moeder had de tafel gedekt in de tuin, omdat het zo'n mooi weer was. Clara kreeg het voor elkaar om een beetje te eten. Toen Rons vader haar aanmoedigde om nog wat meer te eten, vertelde Ron hem dat ze een behoorlijk ontbijt hadden gehad bij Dicky. Zijn vader knikte begrijpend.

Na het eten nam Rons moeder Clara mee voor een rondleiding door de tuin.

"Zoon. Waar heb je Clara opgeduikeld?" vroeg zijn vader.

"Dat is het geheim van de artiest, pa," zei Ron met een grijns.

"Bengel," zei zijn vader en grijnsde terug. "Jouw Clara is echt een geweldig mens. Maak hier geen zooitje van, jongen. Je had al een paar goede kansen en die heb je allemaal laten lopen. Houd deze vast. Ze lijkt wel perfect voor je."

"Dat idee heb ik ook. Ik moet haar alleen nog wat dingen leren met koken en zo." Ron vertelde over het incident in de keuken, eerder die dag.

"Als dat alles is wat ze moet leren, dan valt dat heel erg mee, jongen."

Tegen die tijd kwamen de dames terug. Ron keek naar Clara en zag dat ze zich goed hield en zich ook goed amuseerde. Dat was beslist omdat het hier rustig was, zonder veel mensen en teveel indrukken. Daar zouden ze nog wel aan moeten werken.

"Kijk Ron eens, Clara," zei moeder. "Mijn man keek vroeger naar mij zoals Ron nu naar jou kijkt."

Clara lachte. "Ik weet zeker dat uw man soms zo ook nog wel naar u kijkt." Even sloeg ze haar armen om de vrouw. Ron was trots op haar.

"Ron, ik vind dat je Clara maar hier moet laten. Dan kunnen we haar precies vertellen wat een fijn iemand je bent, en dan heb je geen kans om haar weg te jagen."

"O nee, mevrouw Brooks," zei Clara, met een blos op haar wangen. "Ik zal Ron nooit alleen laten, al is dat aanbod heel lief." Ze liep naar Ron en ging op zijn schoot zitten. "En ik weet dat hij me niet weg zal jagen."

"Maak je geen zorgen, mam. Ze heeft me betoverd," zei Ron.

"En beschilderd," zei zijn vader, die naar Rons hand wees. Daar zat, zoals altijd, wat verf die hij niet weg had gekregen.

Ron en Clara lachten, en met zijn armen om haar heen zei Ron tegen zijn dat die geen idee had van zijn gelijk.

"Shelley had gelijk," zei zijn moeder toen. "Ze liet ons die foto zien die ze van jullie had gemaakt. Jullie zijn echt voor elkaar gemaakt, dat kun je zo zien. Misschien moet Shelley ook eens een paar weken naar New York om daar een aardige vent te vinden."

"Kan Shelley schilderen?" vroeg Clara. Ron bevroor voor een moment, maar ontspande zich weer toen hij haar zag grinniken. Clara pakte het leven in de echte wereld heel snel op.

"Nee. Shelley werkt voor een accountant hier in de stad."

Ron legde uit dat accountants over het algemeen erg kleurloze mensen waren.

Het viertal babbelde nog een tijd door, en Rons moeder haalde een fles wijn met drie glazen, en een biertje voor Ron. Die trok de wijnfles open, maar toen hij voor Clara maar een heel klein beetje wijn inschonk krijg hij van zijn moeder de wind van voren.